ماجده خسروی لاریجانی - دانشجوی کارشناسی ارشد، گروه روانشناسی عمومی، دانشگاه اردکان، اردکان، ایران.

اوتیسم یک اختلال عصبی –رشدی است که با نقص در تعامل اجتماعی،ارتباط،گفتار و رفتارهای کلیشه ای ومحدود تشخیص داده میشود. افراد مبتلا به دلیل ضعفی که در ذهن خوانی دارند، قادر به شناسایی افکار، نیات دیگران نیستند. نابهنجاریهایی در مدارعصبی این افراد وجود دارند که به صورت مشکل خاص آنها در پردازش کردن محرکهای چهره انعکاس مییابد واین نابهنجاریها از توانایی افراد مبتلا در بازشناسی هیجانات چهره ی دیگران کاسته است(.(Halgin & Whitbourne, 2014و در نتیجه ارتباط اجتماعی مناسبی را برقرار نمیکنند، از این رو روشهای آموزش رایج برای این افراد مانند تحلیل کاربردی رفتار و آموزش پاسخ محور بر افزایش مهارتهای ارتباطی که برجسته ترین نقص در این افراد میباشد، تمرکز دارند. هدف پژوهش حاضر بررسی درمانهای رایج در امر آموزش کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم با توجه به ضعف ذهن خوانی در این کودکان میباشد.روش مطالعه تحلیلی-توصیفی به صورت مرور پیشینه ی موجود میباشد. در این مطالعه در مورد نقص ذهن خوانی افراد مبتلا به اختلال اوتیسم و تاثیر افزایش این توانایی در افزایش مهارتهای ارتباطی این افراد و در پایان در مورد اثربخشی آموزش مبتنی بر ذهن خوانی به عنوان یک درمان اثر بخش بحث خواهد شد.

اوتیسم، تئوری ذهن، تعامل اجتماعی، تحلیل کاربردی رفتار، آموزش پاسخ محور