مریم یوسفی - کارشناس ارشد معماری، گروه معماری، دانشکده فنی و مهندسی ، دانشگاه آزاد اسلامی، نیشابور
سارا فربد - دکتری مطالعات معماری منظر، استادیار دانشکده فنی و مهندسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد نیشابور

حس تعلق به مکان یکی از عوامل مهم در ارزیابی ارتباط محیط - انسان وایجاد محیط های انسانی باکیفیت می باشد این سطح از معنای محیطی بیانگر نوعی ارتباط عمیق فرد بامحیط بوده ودر این سطح فرد نوعی هم ذات پنداری بین خود ومکان احساس می نماید هرقدر احساس رضایت نسبت به یک محیط بیشتر شود افراد احساس تعلق خاطر بیشتری نسبت به آن محیط نموده واز بودن در آن محیط احساس آرامش بیشتری می کنند ونهایتا روابط در محیط گرمتر وتاثیر محیط بر افراد بیشتر خواهدشد. تحقیقات نشان میدهد که برخورد مثبت کودکان با طبیعت میتواند به توسعه اخلاق زیست محیطی منجر شود .ضروریست که حس خودشناسی کودکان کم سن و سال درارتباط با طبیعت و حتی به عنوان بخشی از آن رشد یابد.تجربیات کودکان در سالهای نخستین کودکی باید مفهوم کودک به عنوان بخشی از طبیعت را پرورش دهد .در طی سالهای اولیه کودکی است که تجارب کودکان به ارزشها،روشها و جهت گیری اصلی در برابر دنیایی که در آینده پیش رو خواهند داشت، شکل میدهد.مسئله مورد توجه این است که ارتباط انسان با طبیعت، با ماشینی شدن زندگی رو به کاهش گذاشته است و این امر در مورد کودکان نیز مشهود است. بویژه اینکه ارتباطی از نوع حس تعلق و علاقه که لازمه رشد روانی انسان است کاهش چشمگیرتری به نسبت ارتباط مادی و کارکردی داشته است. .این مقاله با هدف یافتن نقش طبیعت در ایجاد حس تعلق به مکان در کودکان میباشد، اینکه چرا طبیعت باعث حس تعلق به مکان می شود برای یافتن این سوال ابتدا به حس تعلق مکان در کودکان پرداخت میشود، اینکه حس تعلق به مکان چیست حس تعلق به مکان در کودکان چیست چگونه طبیعت در ایجاد حس تعلق به مکان در کودکان تاثیر میگذارد بعد از آن به جمع بندی مباحث پیرامون نقش طبیعت در ایجاد حس تعلق به مکان درکودکان می پردازیم و راهکارهای موثر بر طراحی پیشنهاد می گردد.

کودک، طبیعت،حس تعلق به مکان