بررسی رابطه محدودیت دستیابی به منابع مالی بانکی بر رابطه بین سرمایه گذاری در سرمایه در گردش و ارزش شرکت (مطالعه موردی: شرکت های پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران)

سیاست های سرمایه در گردش اصولا با هدف افزایش سود سهم تعیین نمی شود، بلکه مدیران درصدد بر می آیند تا به نقدینگی مطلوب برسند و بتوانند در سایه آن اهداف سودآوری شرکت را تامین کنند. سرمایه درگردش نیازهای مالی کوتاه مدت واحد تجاری را برآورده می کند و مدیریت سرمایه در گردش به کنترل هزینه تامین مالی بانکی، منجر و در نتیجه باعث افزایش در دسترس بودن وجه نقد برای سهامداران می شود. شرکتی که سود سهام تقسیم می کند، نسبت به شرکتی که تقسیم نمی کند احتمالا با محدودیت مالی کمتری روبه روست، زیرا زمانی که توانایی شرکت در دسترسی به تامین مالی خارجی کاهش یابد، می تواند پرداخت سود سهام را متوقف کند. در عین حال قطع یا کاهش سود تقسیمی موجب کاهش شهرت در بین سرمایه گذاران شرکت می شود و موجب مشکل شدن تامین مالی خارجی می گردد. هدف این پژوهش به بررسی رابطه محدودیت دستیابی به منابع مالی بانکی بر رابطه بین سرمایه گذاری در سرمایه در گردش و ارزش شرکت می باشد. نمونه مورد نظر شامل 66 شرکت پذیرفته شده در بورس اوراق بهادارتهران، طی دوره زمانی 1388 تا 1396 می باشد. روش گردآوری اطلاعات از صورتهای مالی حسابرسی شده شرکتهای بورس اوراق بهادار تهران و همچنین از سایت کدال و برنامه رهاورد نوین میباشد. به منظور آزمون فرضیه ها از تجزیه و تحلیل رگرسیونی با استفاده از روش داده های تابلویی(اثرات ثابت) بهره گرفته شده است. نتایج بدست آمده بیانگر این است که از وجود رابطه مستقیم و معنادار بین سرمایه در گردش و ارزش شرکت در شرکت های پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران و همچنین رابطه معکوس و معنادار بین محدودیت دستیابی به منابع مالی با ارزش شرکت بدست آمده است.

Keywords:

محدودیت دستیابی به منابع مالی , سرمایه گذاری در سرمایه در گردش , ارزش شرکت.