سیدعلی مستجاب الدعواتی - دانشجوی دکتری عرفان و تصوف، دانشگاه سمنان
شعبانعلی خان صنمی - دانشیار گروه معارف، دانشگاه علوم پزشکی قم

گرچه مفسران اسلامی درباره نقش درمانی و شفاء بودن قرآن کریم برای بیماری های روحی و اخلاقی اجماع و اتفاق کرده اند، ولی در خصوص شفاء بودن آن برای بیماری های جسمی دچار اختلاف شده اند. برخی در باب شفاء بودن قرآن برای بیماری های جسمانی به سکوت اکتفا کرده اند، برخی دیگر اطلاق قائل شد ه در شفای قرآن کریم را اعم از روحی و جسمی دانسته اند، بعضی شفاء بودن قرآن را در بیماری های جسمانی در صورت عجز از درمان بشری روا دانسته اند، عده ای نیز شفای جسمانی قرآن را محصول پرهیز از ماکولات و مشروبات حرام و مراعات توصیه های بهداشتی قرآن دانسته اند و کسانی استشفای از قرآن را در درمان بیماری های جسمی در حقیقت نوعی دعا و توسل تلقی کرده و بر این عقیده اند که از دعا و توسل می توان در درمان و بهبودی جسمی و روحی بهره جست. مقاله حاضر کوشش کرده تا با بررسی آرای برخی از مفسران، معنای صحیح شفادهی قرآن کریم در بعد جسمانی را تبیین و تحلیل کند.

شفاء، درمان، قرآن، بیماری، سلامت، جسم