لیلا نظری پورگل سفیدی - دانشجوی گروه کارشناسی ارشد معماری ، واحد ماهشهر، دانشگاه آزاد اسلامی ، ماهشهر، ایران
منوچهر تمیزی - دکتری تخصصی معماری ، عضو هیئت علمی ، واحد ماهشهر ، دانشگاه آزاد اسلامی ، ماهشهر، ایران

معماری سبز یا معماری پایدار یکی از گرایشها و رویکردهای نوین معماری است که در سالهای اخیر مورد توجه عده زیادی از طراحان و معماران معاصر جهان قرار گرفته است . این معماری که برخاسته از مفاهیم توسعه پایدار می باشد در پی سازگاری و هماهنگی با محیط زیست یکی از نیازهای اساسی بشر در جهان کنونی است .بشر امروزه در پی فعالیت های روزانه و در تکاپو برای گذران زندگی روزمره و معاش خود و در جهت احداث مسکن، چه به عنوان سرپناه و چه به منظور سرمایه گذاری، این دو نماد را تغییر شکل می دهد و محیط زیست شهری را دگرگون می سازد .در این فرایند فضاهای سبز، باغ ها و جنگل ها تبدیل به آسمان خراش ها و شهرک های مسکونی می شوند . آهن و آجر ، سیمان و سنگ جایگزین سیمای ساختمانی شهرها که روزگارانی علاوه بر تامین محل سکونت انسان چشم اندازی سبز و زیبا در اختیار وی قرار داده شده است. این مقاله سعی دارد تا با بررسی معماری پایداری طرح را از دیدگاه سازه و معماری و منطبق با رفتار طبیعی و نیازهای زندگی متکی بر تکنولوژی در قرن حاضر بررسی نماید و این دیدگاه را القا کند که در هزاره سوم مسیر آموزش و روند طراحی بناها باید با دیدگاه بهره گیری از طبیعت و اصل حداقل مصرف انرژی با توجه به کم شدن انرژی های تجدید ناپذیر و معماری سبز با یکدیگر باشد تا طرح به صورت بهینه خلق شود. پژوهش پیش رو بر اساس مطالعه کیفی صورت گرفته ونگارش این مقاله به روش توصیفی- تحلیلی و ابزار گردآوری داده ها مطالعه کتابخانه ای ، و مقالات معتبر علمی و اسناد مکتوب می باشد.

معماری سبز ، توسعه پایدار، محیط زیست ، معماری پایدار ، انرژی های تجدید ناپذیر.