علیرضا محمدی
سحرسادت حسینی - دانشجوی کارشناسی عمران ، دانشگاه زنجان

پیاده روی قدیمی ترین شکل حرکت و جابه جایی انسان است که می توان آن را حق طبیعی استفاده کنندگان از فضای شهری دانست. شهرها در گذشته از پیاده مداری بالایی برخوردار بوده اند و پیاده روی به عنوان اصلی ترین الگوی جابه جایی مردم درداخل کانون های زیستی به دلیل کم هزینه بودن برای کلیه اقشار جامعه به شمار می رفت که به دنبال اقلاب صنعتی و سلطه خودروها در شهرها موضوع عابر پیاده به فراموشی سپرده شد. در پی گسترش استفاده از وسایل نقلیه و حاد شدن مشکلات شهری مانند آلودگی محیط ، دشواری رفت و آمد ، افت کیفیت فضاهای شهری ، افسردگی ، انزوا ، گسست اجتماعی و... به خصوص در بافت مرکزی شهرها تلاش برای بهبود شرایط زیست مردم و بازگردانی فضاهای شهری آن ها از اهمیت به سزایی برخوردار شد. در این پژوهش که با استفاده ازروش های کتابخانه ای اطلاعات جمع آوری شده است در تلاش است تا به تحلیل عوامل تعیین کننده کیفیت در پیاده راه ها و اولویت بندی حوزه های نیازمند اقدام بپردازد

پیاده راه ، فضای شهر ، معیار های کیفیت ، رفت و آمد