نسبت بازآفرینی شهری با رویکردهای مداخله برای ارتقای کیفیت زندگی (نمونه موردی: محله بیسیم زنجان)

آنچه که بیش از پیش در جوامع امروزی تمرکز اقشار مختلف از تخصص های مختلف را به خود جلب میکند, بحث باز آفرینی می باشد, باز آفرینی رویکردی و رفتاری مناسب در شهر هاییست که دچار مشکلاتی از قبیل بافت های فرسوده مرکز شهر و حاشیه نشینی هستند, حاشیه نشینی با توسعه شهر ها و گسترش فقر در این مناطق می تواند آسیب های جبران ناپذیری را در بلند مدت بر شهر وارد کند, باز آفرینی شهری رویکردی یکپارچه در مرمت شهری می باشد, که با مفاهیم بازسازی و نوسازی تفاوت دارد, در امر باز آفرینی نیز جایگاه های مشارکت و اهمیت آن و تاثیر آن در موفقیت پروژه مورد بررسی قرار گرفته است و سیاست های مختلف باز آفرینی در ابعاد مختلف با پرهیز از ساخت و سازهای تک عملکردی و تشویق ساخت پروژه ها با کاربری های متعدد و مختلط با نگاهی به اندیشه ی معماری ارزان و معماری زمینه گرا مورد بررسی قرار گرفته است, پژوهش حاضر با مطالعه موقعیت استراتژیکی محله به بررسی مشکلات اجتماعی, اقتصادی, فرهنگی و کالبدی در این محله با مصاحبه و تحلیل های حاصل از برداشت های بصری و کالبدی به تقسیم بندی کیفیت بنا های حاضر و مشکلات اصلی پرداخته و با اولیت بندی انواع مداخلات به رفع مشکلات حاصل از طریق دو رویکرد یک روش نوسازی کل بافت و روش باز آفرینی با رویکرد زمینه گرایی پرداخته است.

Keywords:

حاشیه نشینی , باز آفرینی , رویکردهای مداخله , ارتقای کیفیت زندگی , محله بیسیم زنجان