بهروز جانی پور - استادیار، دکترای معماری، گروه مهندسی فضای سبز دانشگاه تهران
سهند جانی پور - کارشناسی مهندسی معماری

محیط زندگی نقش موثری در ایجاد نشاط جمعی و افزایش بهره وری انسان ها دارد. هر چه قدر کیفیت محیط های شهری و روستایی بالاتر باشد، می توان کیفیت زندگی بهتری را برای مردم تصور نمود. از اوایل قرن بیستم در کشورهای صنعتی تلاش های زیادی برای بهبود کیفیت محیط زندگی در جوامع صنعتی به عمل آمد لیکن به خاطر دو جنگ جهانی و بحران های مالی تا دهه ی 60 قرن مذکور توفیق چندانی حاصل نگردید. لذا از آن به بعد با بالا بردن شاخص های رفاهی، در اغلب کشورهای توسعه یافته، محیط های زندگی شهری و روستایی ارتقاء کیفی قابل قبولی داشته و سطح زندگی و رفاه عمومی و اجتماعی را افزایش داده است. در کشور ما علیرغم اظهار نظرهای کارشناسان و ابراز تمایل متولیان و دست اندرکاران امور شهری و روستایی و گنجاندن موضوع بهبود کیفیت محیط زندگی در ماده ی 30 قانون برنامه چهارم توسعه کشور، عملا اقدامات مفید و موثری صورت نپذیرفته است و اصولا هنوز شاخص های ارتقاء کیفیت محیط های شهری و روستایی برای جوتمع کتفاوت شهری و روستائی کشور تعریف نشده اند. این مقاله با هدف پرداختن به ماهیت موضوع و بررسی اجمالی تجارب جهانی از روش تحقیق توصیفی، به منظور جلب توجه بیشتر صاحب نظران و دست اندرکاران امور به رشته ی تحریر درآمده و در پایان با پیشنهاد راهکارهای موثر، شاخص های کیفی را نیز به طور بسیار کلی معرفی نموده است.

شاخص های کیفیت محیط، ارتقاء کیفی، فضاهای شهری، رفاه عمومی.