طراحی مدرسه ابتدایی با رویکرد افزایش حس دلبستگی به مکان (نمونه موردی: دبستان ابتدایی پسرانه رشت)

با توجه به این که کودکان آینده سازان فردای هر جامعه می باشند، توجه به روحیات حساس و آسیب پذیر این نسل و شکوفایی استعدادها، خلاقیت ذهنی و ایجاد انگیزه برای یادگیری در آن ها، از مهم ترین اهداف طراحی ایده آل محسوب می شود. در مقطع دبستان، شناخت روانشناسی کودک و آگاهی از نیازهای روحی و جسمی او می تواند در دستیابی به طراحی فضاهای آموزشی مناسب بسیار موثر واقع شود. درواقع شناخت روانشناسانه کودکان منجر می شود تا فضای معماری در صورت هماهنگی وانطباق باویژگی های روحی و جسمانی آنها به صورت مطلوب مورد استفاده قرارگیرد. امروزه جمعیت قابل توجه کودکان در ایران، سبب توجه ویژه به مساله آموزش و فضاهای آموزشی کودکان شده است. در تمامی کشورهای پیشرفته جهان از مدرسه به عنوان قابلیتی برای ارتقاء سطح کیفی آموزش بهره جسته می شود اما در ایران چنین به نظر نمی رسد. متاسفانه در کشور ما، اکثر دبستان ها و مهد کودک ها در فضاهای فاقد طراحی مناسب ویا در فضاهایی با کاربری غیر آموزشی (مثل خانه ) تاسیس می گردند.به نظر می رسد در طراحی مدارس به جای این که به مدرسه به صورت یک حجم کلی و یک حیاط خط کشی شده با دیوارهای بلند نگاه کنیم بهتر است قدرت و توان خود را در خلق فضاهای هدایت کننده ی فکری و ساختمان هایی که برای تمرکز رشد فرهنگی مناسب اند به کار گیریم. دریک دید کلی فضایی ارائه شود که پاسخگوی نیازهای عملکردی دانش آموزان گروه سنی شش تا یازده سال باشد و راندمان و سطح کیفی دانش آموزان را بالا ببرد. دراین پژوهش ابتدا به معرفی مدرسه ابتدایی، ضرورت ایجاد حس دلبستگی به مکان به طورکلی پرداخته وسپس تبیین معیارهای ایجاد دلبستگی در طراحی مدرسه برای کودکان مورد مطالعه قرار گرفته است. سپس با بیان ویژگی های کودکان از درک مفهوم دلبستگی درسنین مختلف، به جایگاه حس دلبستگی به مکان درشکل گیری هویت آنها اشاره شده است .درنهایت به نظر می رسد که می توان با در نظر گرفتن المان های مورد توجه کودکان از جمله رنگ سبز در بدنه فرم قوسی در نماها واختلاف سطح در کف باعث ایجاد حس دلبستگی به مکان در کودکان شد.

Keywords:

حس مکان , حس دلبستگی , مدرسه ابتدایی , طراحی