زمینه های شکل گیری پارادایم معماری برهمکنشی از منظر تاریخی

طراحی معماری به معنای خلق فضایی معنادار است. در شگل گیری یک فضای معنامندکه انسان به عنوان کاربر می تواند در آن حضور یابد، کیفیت نقش مهمی را ایفا می کند. به بیان دیگر، کیفیت یک فضای معماری است که می تواند باعث معنامندی آن شود. همین کیفیت فضایی است که انسان را به انجام فعالیت های مختلف تشویق می کند و می تواند باعث برانگیخته شدن احساسات کاربرانش شود. پارادایم برهمکنشی با ایجاد تغییری بنیادین و بازآفرینی رابطه بین انسان یا همان کاربر با محیط و فضای معماری سعی در خلق فضایی با کیفیتی متغییر دارد. در فضای جدید کاربر از استفاده کننده صرف به شرکت کننده در فضا بدل می شود و رابطه ای هوشمند، دوسویه و ممتد بین کاربر و فضا برقرار می شود. در این پژوهش، سعی بر آن شده تا این پارادایم نوظهور و ریشه های شکل گیری آن مورد بررسی قرار گیرد. بررسی ها از طریق منابع اسنادی و مکتوب صورت گرفته و همچنین از کتابخانه به عنوان ابزار پژوهش استفاده شده است.

Keywords:

معماری برهمکنشی , برهمکنش , کیفیت فضایی , روند تاریخی