مژگان میرکتولی - کارشناس ارشد، گروه طراحی پارچه و لباس، دانشگاه آزاد سلامی واحد قائمشهر، قائمشهر، ایران
علیرضا حسین پور کاسگری - استادیار، گروه مهندسی نساجی و پوشاک، دانشگاه آزاد اسلامی واحد قائمشهر، قائمشهر، ایران
مهدی امامی قره حاجلو - دانشجوی دکتری مهندسی نساجی، دانشکده مهندسی نساجی و پوشاک، دانشگاه یزد، یزد، ایران

در گذشته هنر ایران و همگام شدن آن با ادبیات که با به نقش در آوردن رویداد ایی نمود یافته است، تا حدودی توانسته است در رسیدن به فرهنگ پوشتش مردم این سرزمین نقش موثری داشته باشد در این میان می توان ازنگارگری ای به جا مانده از قرون مختلف ایران که نتیجه به تصویر کشیدن شاهکارهای ادبی ایران و ذوق هنرمندان ایرانی است، به عنوان منبع خوبی برای رسیدن به این هدف نام برد در میان کتب مصور فارسی، شاهنامه فردوسی و بخصوص شاهنامه بایستقری از جایگاه ویژه ای برخوردار است از آنجا که لباس با داشتن نشانه ای بی شمار بر پیکره خود، یکی از بخش ای بسیار مهم در اجرای هر نمایش است و می تواند معنا و مفهوم نمایش و در نهایت فضای کلی اثر را برای مخاطب آشکار کند، این پژوهش بر آن است تا به بیان نوع پوشش زنان، نقوش و تزئینات آن در نگاره های شاهنامه بایسنقری و طراحی لباس نمایش براساس ویژگی های قهرمانان زن پرداخته و سپس به تجزیه و تلخیص عناصر نمایشی آن به منظور طراحی لباس تئاتر، بپردازد این پژوهش که از لحاظ نوع هدف کیفی است و از لحاظ روش، توصیفى- تحلیلى بوده و شیوه گردآورى اطلاعات به صورت ترکیبى (کتابخانه اى و میدانى) می باشد نتایج بررسی ها نشان داد که پوشش زنان نگاره های شاهنامه قابلی کاربردی شدن را داشته و می توان از ویژگی های پوشش آنها در طراحی لباس نمایش در این مصادیق استفاده نمود.

طراحی لباس، نمایش، نگاره ای شا نامه بایسنقری، زنان، پوشش