بررسی میزان فعالیت آلیکالین فسفاتاز سلول استئوبلاست بر روی داربست نانو الیاف تقویت شده توسط نانو ذرات هیدروکسی آپاتیت

یکی از شایع ترین اتفاقات زندگی یک فرد، آسیبها ی شکستگی است که تمامی انسانها با آن مواجه شده و یا در معرض آن قرارگرفتهاند. تحقیقات نشان داده است که آسیب های استخوانی، مفصلی و صدمات مغزی شایع ترین علل بستری بیماران آسیب دیده در سوانح میباشد. خوشبختانه، اکثریت آسیب های استخوانی ایجادشده در بدن به طور خودبه خودی و با حداقل درمان بهبود مییابند. ولی برخی دیگر به دلایل متعددی از قبیل جوش خوردن نابجای استخوان، از بین رفتن کامل استخو ان در اثر آسیب و عفونت محل ضایعه به طور خودبه خودی التیام نمی یابد. ترمیم و جایگزینی استخوان آسیب دیده یا دچار نقص یک مسئله مهم و حیاتی در ارتوپدی در سراسر جهان میباشد. [1] با توجه به این میزان صدمات فردی و اجتماعی، مطالعات فراوانی توسط محققان در این زمینه صورت گرفته است. با این حال هنوز روشی جهت درمان قطعی و کامل این معضل بزرگ توسط محققان یافته نشده است. ولی در این شرایط سه گزینه جهت درمان وجود دارد جراحی ترمیمی، پیوند بافت یا ارگان و مهندسی بافت که این روش بهصورت جایگزین برای پزشکی احیایی استفاده میشود. مهندسی بافت به عنوان رشتها ی جدید برای دستیابی به برخی از نیازها و خواسته های آرمانی مطرحشده است.[2] در مهندسی بافت سلولها به همراه داربست و مولکولهای زیستی که جهت تسهیل تقسیم و تمایز سلولها بکار گرفته و باهم ترکیب میشوند و به منظور بازسازی بافت مورداستفاده قرار میگیرد. داربست ساخته شده در مهندسی بافت بستری جهت رشد و مهاجرت سلولی، انتقال و حفظ سلولها و فاکتورهای بیوشیمیایی، ایجاد امکان انتشار مواد مغذی سلول و محصولات بین سلولی، اعمال اثرات مکانیکی و بیولوژیک خاص و جهت تغییر رفتار فاز سلولی استفاده میشوند. در مهندسی بافت از انواع مختلف داربستهای تولیدشده از بیومواد زیستی و با تکنیکهای تولیدی مختلف و با مدنظر گرفتن برخی ملاحظات کلیدی شامل زیست سازگاری داربست، زیست تخریب پذیری داربست، مشخصات مکانیکی و ساختار داربست استفاده میشود. به کارگیری سلول به همراه داربست برای بازسازی عیوب استخوانی مورد توجه محققین قرار گرفته است . سلولها ی بنیادی توانایی خود تجدیدی1 سلولها ی تمایز نیافته و تمایز به انواع مختلفی از سلولهای تخصص یافته را دارا میباشند و نقش مهمی در درمان بسیاری از بیماریها قرارگرفته است. سلولهای بنیادی مزانشیمی نسبت به سایر سلولها به خصوص سلولهای بنیادی جنینی و سلولهای تمایزیافته استخوانی، گزینه مناسبی می باشند