بررسی اثربخشی واقعیت درمانی به شیوهای گروهی بر احساس تنهایی سالمندان مقیم آسایشگاه

پژوهش حاضر از سری پژوهشهای نیمه تجربی با طرح پیش آزمون – پس آزمون با گروه کنترل و هدف آن بررسی اثربخشی واقعیت درمانی به شیوه گروهی بر احساس تنهایی سالمندان مقیم آسایشگاه بود. جامعه آماری شامل کلیه سالمندان 65 سال و بالاتر مقیم سرای سالمندان امام رضا (ع) شهر مشهد در سال 1396-97 بود. نمونه آماری شامل 24 نفر از سالمندان زن و مرد بود که به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی جایگزینی در دو گروه 12) نفر گروه آزمایش و 12 نفر گروه کنترل) که فاقد اختلالهای روانشناختی مشهود، توانایی خواندن و نوشتن، عدم مشکل شنوایی و تکلم و هوشیاری بوده و از لحاظ جسمی توانایی شرکت در پژوهش را داشتند انتخاب گردید. به منظور جمع آوری داده ها از مقیاس تجدید نظر شده احساس تنهایی پیلو، راسل و فرگوسن (1998) استفاده گردید. گروه آزمایش 10 جلسه 40 دقیقهای، اصول نظریه واقعیت درمانی را آموزش دیدند ولی در طی این مدت گروه کنترل مداخله ای دریافت نکرند. در پایان جلسات درمانی مجددا0 ابزار پژوهش به عنوان پس آزمون بر روی آزمودنیها اجرا شد. داده ها با استفاده از روش توصیفی و استنباطی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته حاصل از پژوهش نشان داد آموزش گروهی واقعیت درمانی بر کاهش احساس تنهایی سالمندان تاثیرگذار بوده است .(p> 0/05)

Keywords:

واقعیت درمانی , احساس تنهایی , سالمند