علیرضا عنابی - دانشجوی دکتری تخصصی حقوق بین الملل دانشگاه آزاداسلامی واحدخوراسگان اصفهان
محمود جلالی - دانشیار گروه حقوق دانشگاه اصفهان

موضوع مدیریت محیط زیست اولین بار به طور جدی در کنفرانس استکلهم 1968 مورد توجه قرار گرفت و از آن به عنوان فرایندی یاد شد که بایستی در اخلاق فردی و سیاست گذاریهای کلان نمود و ظهور داشته باشد و در روند توسعه پایدار، فعالیت های اقتصادی بایستی به گونه ای تنظیم گردد که ظرفیت ها و قابلیتهای محیط زیست مختل نگردد. اندیشه ورزان مدیریت محیط زیست برای سنجش عملکرد مقامات، ابزارهای متعددی چون ارزیابی زیست محیطی استراتژیک، ارزیابی زیست محیطی پروژه ها و ارزیابی سیستم مدیریت زیست محیطی را ابداع و عرضه نمودند. در بینش نوین زیست محیطی، آثار زیست محیطی فعالیت های اقتصادی به عنوان محدودیت های توسعه اقتصادی مطرح شده است. در نگاه جدید مدیریت زیست محیطی، دولتها از دو طریق می توانند در حوزه اقتصاد محیط زیست برای تداوم توسعه پایدار وارد عمل بشوند اول سیاست های دستوری در قالب قوانین، دوم سیاستهای مبتنی بر بازار که با ایجاد انگیزه، بخش خصوصی را راغب به پیشگیری از عوارض ناگوار فعالیت های اقتصادی مینمایند. ولی مطالعات نشان می دهد که دولتها در روند توسعه اقتصادی، نتوانسته اند از طریق سیاست های دستوری بستر و امکان مناسب را برای حفاظت از محیط زیست فراهم آورند هم چنین باور به حفاظت از محیط زیست نیز در قیاس با نگرش منفعت طلبانه هنوز در بخش خصوصی چندان تقویت نشده است. بنابراین به نظر می رسد که علم مدیریت محیط زیست بایستی برای تحقق توسعه پایدار چاره اندیشی های عاجلی بنماید.

مدیریت محیط زیست، توسعه اقتصادی، برنامه ریزی، تئوریهای مدیریت، تولید