جلال الدین نظامی پور - کارشناسی ارشد MBA دانشکده مدیریت، دانشگاه تهران، تهران، ایران
سیدمجید سادات حسینی - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی صنایع، دانشکده صنایع و سیستم ها، دانشگاه آزاد تهران جنوب، تهران، ایران
محمدرضا تقی زاده - استادیار دانشکده مدیریت، دانشگاه تهران، تهران، ایران

در رقابت های صنعتی و تکنولوژیکی امروز، مزیت سازی و برتری سازی آنچنان شدت و وسعت یافته است که امکان استفاده از روش ها و فرآیندهای قدیمی و ناکارآمد وجود ندارد. در فرآیند مستمر توسعه فناوری ها در میدان رقابت در کلاس جهانی، فقط آنهایی موفق خواهند بود که ضمن سرعت در توسعه فناوری ها، بیشترین توجه و تمرکز را بر بهینه سازی سیستم ها و فناوری ها داشته باشند. مهندسی سیستم به عنوان یک ابزار کارا برای ایجاد، توسعه و بهینه سازی فناوری ها شناخته شده که ضمن رصد تمام طول عمر محصولات، امکان اکتساب موفقیت آمیز فناوری خصوصا فناوری های پیچیده و همین طور بهینه سازی مستمر آن را فراهم می کند.مهندسی سیستم، روش شناسی تخصصی، انسجام بخشی و یکپارچه سازی هدفمند مجموعه ای از اجزا و عناصر و شکل دهی یک سیستم کامل با ویژگی ها و قابلیت های کارکردی مشخص می باشد. فرآیند مهندسی سیستم شامل تحلیل الزامات، تحلیل عملکرد، حلقه الزامات و سنتز طراحی، حلقه طراحی و تائید و حلقه آنالیز و کنترل سیستم است که در تمامی این مراحل مفهوم و فعل بهینه سازی همچون موجودی زنده در حال تلاش و تکاپوست؛ خود را رشد می دهد و ضعف های خود را کاهش می دهد و مزیت ها و قابلیت های برتریساز خود را توسعه و گسترش می دهد. مرحله سنتز طراحی نقطه عطف بهینه سازی و بهبود در فرآیند مهندسی سیستم در چرخه عمر فناوری ها و محصولات است. این مرحله یعنی انتخاب ارجح ترین طراحی برای رسیدن به حداکثر خواسته های مشتریان و ذینفعان. مهندسی سیستم، چندین دهه با موفقیت در ناسا و وزارت دفاع آمریکا پیاده شده و نقش موثری در ایجاد کلاس جهانی برای فناوری های این نهادها داشته است.

بهینه سازی سیستم، مهندسی سیستم، چرخه عمر محصول، تحلیل نیاز، توسعه فناوری، فناوری در کلاس جهانی