رابطه معماری پایدار در طراحی و احیای هویت مجتمع های مسکونی

پایداری یکی از مباحث مهم خصوصا در عرصه فضاهای شهری و معماری می باشد ایجاد مفهوم پایداری در معماری باهدف حفظ طبیعت و ایجاد ارتباط میان انسان و طبیعت به منظور استفاده بهینه و طولانی مدت از طبیعت می باشد که موجبات تعمق و توجه جدی صاحب نظران و برنامه ریزان شهری را به سوی مفهوم پایداری در معماری جلب نموده است. رشد شتابان شهر نشینی و ایجاد شهرک ها و مجتمع های مسکونی و رشد حیرت آور کلان شهرها، سبب توسعه نامتقارن درابعاد متفاوت گردیده که نتیجه آن عدم توجه به اصول معماری پایدار در ساخت و سازها و بالاخص در طراحی مجتمع های مسکونی می باشد که پیامدهای زیان باری برای ساکنان این مناطق در پی خواهد داشت.در ترسیم الگوهای توسعه پایدار شهری محورهایی چون پایداری اقتصادی ، پایداری اجتماعی و فرهنگی ، زیست محیطی نقش راهبردی دارند. توسعه کالبدی فیزیکی شهرها، دوری از طبیعت و قطع رابطه انسان با محیط زیست طبیعی جز جدایی ناپذیر رشد و توسعه روز افزون شهر نشینی است. بی توجهی به فرهنگ مردم منطقه مسایل اقلیمی ، توپوگرافی منطقه، اقتصاد مردم و... که همگی از اصول و شاخص های دستیابی به معماری می باشند موجبات عدم آسایش و حس سر زندگی در ساکنین منازل ومجتمع های مسکونی شده است. در این مقاله سعی شده است اصول پایداری مجتمع های مسکونی از بعد معماری تحت بررسی قرارداده تا با تجزیه و تحلیل مسایل، ضمن بررسی و ریشه یابی مشکلات مجتمع ها و شهرک های مسکونی در راستای دستیابی به توسعه پایدار شهری با رعایت اصول معماری پایدار در شهرها یه ارائه راهکارهایی در طراحی مجتمع های مسکونی می پردازد. روش تحقیق بکار رفته در این نوع پژوهش از نوع کاربردی و از نظر ماهیت و روش جزء دسته توصیفی تحلیلی می باشد( شیخ الاسلامی 1396، 12).

Keywords:

پایداری اجتماعی , طبیعت , مجتمع های مسکونی , معماری پایدار