رابطه اوقات فراغت با مهارت های ارتباطی دانش آموزان دختر دبیرستانی با رویکرد ورزشی

هدف از تحقیق حاضر بررسی رابطه اوقات فراغت ورزشی با مهارت های ارتباطی دانش آموزان دختر دبیرستانی دور دوم منطقه 4 شهر تهران بود. روش تحقیق پیمایشی همبستگی بود. جامعه آماری کلیه دانش آموزان دوره دوم دختر دبیرستان هایی منطقه 4 شهر تهران بودند که حجم نمونه بر اساس جدول مورگان 400 نفر با روش نمونه گیری خوشه ای و تصادفی ساده محاسبه شد. در این تحقیق بر اساس اهداف از پرسشنامه محققساخته 8 گویه ای اوقات فراغت و مهارت ارتباطی بارتون ( 1990 ) با 18 گویه استفاده شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون هایی همبستگی پیرسون و رگرسیون استفاده شد. نتایج نشان داد بین نحوه گذراندن اوقات فراغت ورزشی با مهارت های ارتباطی (کلامی، شنودی و بازخوردی) دانش آموزان دختر رابطه وجود دارد. بین میزان اوقات فراغت ورزشی با مهارت کلامی، رابطه وجود دارد اما با مهارت شنودی و بازخوردیارتباطی مشاهده نشد. نتایج آزمون گرسیون نشان داد 22 درصد از تغییرات وضعیت مهارت ارتباطی توسط متغیر میزان اوقات فراغت ورزشی قابل تبیین است. همچنین 11 درصد از تغییرات وضعیت مهارت ارتباطی توسط متغیر نحوه گذارن اوقات فراغت ورزشی قابل تبیین است.با توجه به نتایج مشخص شد ورزش در اوقات فراغت بر مهارت ارتباطی دانش آموزان تاثیرگذار است. از این رو باید زمینه برای افزایش سهم ورزش وورزش های تیمی در زمان اوقات فراغت دانش آموزان دختر فراهم گردد تا مهارت های ارتباطی در دانش آموزان دختر تقویت شود.

Keywords:

اوقات فراغت ورزشی , مهارت ارتباطی , دانش آموزان دختر