احسان انجم شعاع - دانشجو دکتری شهرسازی واحد تهران مرکزی، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران
علی انجم شعاع - دانشجو کارشناسی ارشد طراحی شهری واحد کرمان، دانشگاه آزاد اسلامی، کرمان

امروزه در میان تمامی مباحث مربوط به توسعه شهری پایدار، بحث حمل و نقل شهری از الویت خاصی برخوردار است. لذا گسترش روزافزون وسائل نقلیه و آلودگی های زیست محیطی حاصل از آنها موجب مطرح شدن خیابان و سیستم حمل و نقل شهری به عنوان یکی از عوامل اساسی ناپایداری شهری شده است. از این رو از دهه ی 1960 ، جامعه جهانی را بر آن داشته که با تاکید بر پایداری به منظور کاهش تبعات منفی حضور خودرو در مراکز شهری در جهت تحدید حرکت سواره و الویت دادن به حالت های پایدارتر حمل و نقل گام بردارند. راهکارهایی که برای ارتقاء کیفیت حمل و نقل شهری در توسعه شهری پایدار مطرح شده اند، همگی بر لزوم توجه بیشتر به نقش عابر پیاده تاکید دارند و بر این اساس سیستم حمل و نقل شهر پایدار بر مبنای حرکت عابر پیاده شکل می گیرد. از این رو توجه به پیاده راه سازی به ظهور نگرش های جدید بر مبنای دیدگاه های متاثر از الگوی شهرسازی قبل از انقلاب صنعتی در شهرهای اروپایی برمی گردد؛ که به شهرسازی انسان گرا معروف اند. این نگرش در مقابل توسعه شهری اتومبیل گرا که هم اکنون نگرش حاکم در شهرسازی ایران است مطرح می گردد اما با توجه به تغییر رویکرد مدیریت شهری ایران از شهرسازی خودرو محور به شهرسازی انسان محور در دهه اخیر و شکل گیری گام های نخست در طراحی پیاده راه های شهری و پیاده راه سازی در ایران این نوشتار سعی دارد به دنبال ارزیابی و سنجش کیفیت پیاده راه سازی در انطباق با مفهوم توسعه شهری پایدار، چارچوب سنجش و ارزیابی کیفیت پیاده راه های شهری در ایران را مهیا و از سوی دیگر زمینه ارتقاء کیفیت آنها و استفاده مثبت در تجارب بعدی را فراهم آورد. در این راستا بر مبنای مقایسه تطبیقی نظرات متخصصین در حوزه کیفیت و بررسی تجارب و پیشینه بحث به تدوین مدل ویژه سنجش و ارزیابی کیفیت در پیاده راه سازی می پردازد.

پیاده راه سازی، ارزیابی کیفیت، توسعه شهری پایدار، عابر پیاده