باز به کارگیری ویژگی های معماری ایرانی در طراحی کوی مسکونی

دغدغه ی پیوند با گذشته و عدم توفیق در به وجود آوردن یک جریان معماری که بتواند به صورت صحیح در ادامه و تکامل تاریخ معماری ایران باشد، همواره در معماری معاصر وجود داشته، اما این نگاه به گذشته در اغلب موارد، سطحی، غیر منطبق، و به دور از دستیابی و رسیدن به اصول و جوهره واقعی خویشتن بوده است. معماری ایران در طول تاریخ چند هزار ساله اش پیوستگی و تداوم داشته که ناشی از توجه معماری به همه مسائل زندگی و برآوردن نیازهای فرد و جامعه چه به لحاظ مادی و چه معنوی بوده است. هدف این پژوهش شناخت، سنجش و باز به کارگیری الگوهای معماری ایرانی در خانه معاصر، باززنده سازی ارزش های گذشته هویت ایرانی اسلامی متناسب با نیازهای ساکنین معاصر، حصول شناخت از مفهوم خانه و کالبد آن در معماری اصیل ایرانی از دو محور میدانی و کتابخانه ای می باشد. با استفاده از روش اسنادی و مطالعات میدانی به بررسی نقش و ویژگی الگوهای فضایی خانه های تاریخی پرداخته می شود. نتایج به دست آمده از پژوهش به صورت جداولی ارائه شده اند. از بررسی های انجام شده می توان نتیجه گرفت که تنها الگوست که می تواند با پرهیز از تقلید یا تکرار کار گذشتگان، تجربیات آنان را در قالب آثار متنوع معماری نمایان سازد و این راهکاری مناسب برای استفاده مجدد (به شیوه ای نوین) از معماری گذشته سرزمینمان است.

Keywords:

باز به کارگیری , خانه , معماری ایرانی , کوی مسکونی