مرضیه عزیزی - علوم و تحقیقات، تهران

هدف از پژوهش حاضر تعیین اثربخشی مثبت نگری با تاکید تلقین درونی برمیزان سازگاری تحصیلی دانشجویان کارشناسی ارشد دانشگاه علوم وتحقیقات بروجرد از دیدگاه قرآن و حدیت بود.. جامعه مادر شامل 150 نفر بودند. جامعه آماری 61 نفر از جامعه مادر بودند که نمره ی آنها یک انحراف معیار از میانگین کل فاصله داشت. و نمونه آماری شامل 30 دانشجو بود که به صورت نمونه گیری هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه 15 نفره به منظورگروه آزمایش و گواه جایگزین شدند. این پژوهش به صورت یک سر کور بود و از روش تحقیق شبه تجربی و از طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل و اجرای آزمون پیگیری با فاصله یک ماه پس از آزمون استفاده شد. مداخلات مثبت نگری با تاکید تلقین درونی طی 7 جلسه 90 دقیقه ایی در مورد گروه آزمایش اعمال شد. جهت سنجش متغیرهای وابسته از پرسشنامه های سازگاری تحصیلی بارو استفادهشد. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل کواریانس یک متغیره ( ANCOVA ) و آزمون t استیودنت دو گروه وابسته استفاده شد. یافته ها نشان داد که کاربرد مثبت نگری با تاکید تلقین درونی بر میزان سازگاری تحصیلی موثر بوده است و تاثیر آموزش مورد نظر با توجه به نتایج آزمون پیگیری از ثبات کافی برخوردار بوده است.

مثبت نگری، تلقین درونی، سازگاری تحصیلی، دانشجویان