کاربرد گیاه پالایی در تصفیه شیرابه لندفیل

Publish Year: 1398
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: Persian
View: 727

This Paper With 10 Page And PDF Format Ready To Download

  • Certificate
  • من نویسنده این مقاله هستم

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این Paper:

شناسه ملی سند علمی:

NCCE11_291

تاریخ نمایه سازی: 9 شهریور 1398

Abstract:

یکی از اصلی ترین مشکلات زیست محیطی در رابطه با لندفیل ها تولید گازهای خطرناک و شیرابه می باشد. در این میان تولید شیرابه به علت آن که تا صدها سال بعد از بسته شدن لندفیل ادامه می یابد، اهمیت بیشتری پیدا کرده است. در حال حاضر مراقبت های در نظر گرفته شده پس از بستن لندفیل ها تنها در حدود 20 تا 30 سال ادامه پیدا می کند، از جمله مزایای این روش در تصفیه شیرابه می توان به تامین آب و مواد مغذی لازم برای رشد بهتر گیاهان، کاهش حجم شیرابه و در نتیجه کاهش اثر منفی آن بر آب های زیرزمینی، عدم تاثیر منفی بر سلامت انسان و حذف مواد سمی و افزایش کیفیت شیرابه اشاره نمود.بنابراین یافتن رو ش هایی پایدار برای مدیریت شیرابه های تولید شده در لندفیل ضروری به نظر می رسد. روش گیاه پاالیی در تصفیه شیرابه لندفیل شامل استفاده از پتانسیل سیستم گیاه – خاک برای حذف، کاهش و یا غیرفعال سازی عناصر سمی شیرابه می باشد . در صورت کاربرد مناسب استفاده از این روش می تواند در کاهش BOD، COD و NH4+ از شیرابه موفق عمل کند اما در کاهش غلظت Na و Cl بازدهی کمتری نشان می دهد. در بسیاری از مطالعات کاربرد موفقیت آمیز این روش گزارش شده است، اما موارد قابل توجهی نیز در رابطه با مشکلات مرتبط با کاربرد این روش وجود دارد که می توان آن را ناشی از عدم وجود دانش کافی در رابطه با نحوه عملکرد این سیستم دانست. از جمله چالش های مرتبط با این روش می توان ساخت و نگهداری مناسب، نیاز به پایش پیوسته، تغییرات مکانی و زمانی کیفیت و ترکیب شیرابه لندفیل ها و توجه به الگوهای فصلی رشد گیاهان را نام برد. در این مقاله خالصه ای از چگونگی کاربرد این روش در تصفیه شیرابه لندفیل به همراه انواع گیاهان مورد استفاده در آن، روش های حذف مواد از شیرابه، به همراه مزایا و معایب استفاده از این روش به همراه مثال هایی از کاربرد آن ارایه می شود.

Authors

ندا دولت آبادی

دانشجوی کارشناسی ارشد، دانشکده مهندسی عمران پردیس دانشکده های فنی، دانشگاه تهران

ملیکا خاشعی

دانشجوی کارشناسی ارشد، دانشکده مهندسی عمران پردیس دانشکده های فنی، دانشگاه تهران

زهرا اکبری

پژوهشگر، دانشکده مهندسی عمران پردیس دانشکده های فنی، دانشگاه تهران