ارزیابی عملکرد آزمون گاما و روش کریجینگ بیزین تجربی در تعیین کفایت نقاط پایش در طراحی شبکه پایش آب زیرزمینی

طراحی بهینه شبکه پایش آب زیرزمینی یک چالش عمده پیشروی متخصصان است. تمامی روش های بهینه یابی موجود زمانی کار آمد هستند که تعداد زیادی داده مربوط به چاه های پایش در چندین دوره آماری در دسترس باشند. گاهی اوقات بعد از چندین دوره پایش آب زیرزمینی مشخص می شود که تعداد نقاط پایش کم است و معرف خوبی از وضعیت کل منطقه نیست. برای رفع این مشکل استفاده از آزمون گاما پیشنهاد شد. به همین منظور در این مطالعه عملکرد آزمون گاما در تعیین کفایت نقاط پایش آب زیرزمینی ارزیابی می شود. این روش بر روی اطلاعات مربوط به هدایت هیدرولیکی (EC) آب 55 چاه در جزیره کیش که تنها در یک دوره پایش شدند، اعمال شد. سپس با استفاده از آزمون گاما مشخص شد که این تعداد چاه برای پیش بینی شوری در کل جزیره ناکافی است و حداقل متوسط مربعات خطای (MSE) قابل دستیابی در مدلسازی این داده ها 100×2 شد. جهت ارزیابی عمکرد آزمون گاما ، نتایج آن با نتیجه حاصل از روش کریجینگ بیزین تجربی مقایسه شد. با مقایسه نتایج مشخص شد که آزمون گاما می تواند قبل از مدلسازی، بخوبی MSE مدل را از روی دادهها مستقیما مشخص کند. همچنین قادر است کفایت تعداد نقاط پایش را که با استفاده از روش کریجینگ بیزین تجربی قابل تشخیص نیست، بررسی کند. بر این اساس آزمون گاما توانست به عنوان یک ابزار کار آمد در اصلاح دورهای شبکه پایش استفاده شود و بوسیله آن می توان هزینه و زمان پایش را کاهش داد

Keywords:

تئوری آزمون گاما , روش کریجینگ بیزین تجربی , شبکه پایش آب زیرزمینی , جزیره کیش