ناصر مهردادی - عضو هیئت علمی دانشکده محیط زیست دانشگاه تهران
اکبر امامی - دانشجوی دکتری محیط زیست گرایش آب و فاضلاب دانشگاه تهران-پردیس کیش

در زمان وقوع بحرانها، تامین آب از نظر کمی وکیفی برای مراکز درمانی یکی از دغدغه های اصلی به شمار می رود. جهت روشن تر شدن ابعاد کار به عنوان نمونه و با توجه به احتمال وقوع زلزله به عنوان محتمل ترین حالت بحرانی در کشور ما ، برآوردهای آژانس همکاریهای بین المللی ژاپن یا جایکا ( JICA) حاکی از آن است که در صورت وقوع زلزله ای حدود 7 ریشتر در شرایط موجود، حدود 4 میلیون نفر از شهروندان تهران برای مدت حدود 82 روز بدون آب آشامیدنی لوله کشی خواهند بود که این خود می تواند زمینه ساز بروز فاجعه جدیدی باشد. این در حالی است که در صورت اجرای طرح های آبرسانی اضطراری انتظار می رود جمعیت بی آب به حدود یک میلیون نفر و زمان نیز به مدت 30 روز کاهش یابد.بیمارستان ها بعد از وقوع زلزله به عنوان پایگاهی برای حفظ جان مجروحان به حساب می آیند و با تجهیز و مقاوم سازی این ساختمان ها تعداد تلفات به صورت چشمگیر کاهش می یابد.در این راستا و جهت تداوم خدمات پزشکی و درمانی نیاز مبرمی به آب وجود دارد. این مراکز در هر شرایط اضطراری باید بتواند کارایی خود را حفظ نماید. در این مقاله سعی گردیده با محوریت یکی از مناطق شش گانه آبفای شهر تهران که عمده بافت فرسوده شهر در آن قرار گرفته به طرح موضوع تامین آب از نظر کمی وکیفی برای مراکز درمانی در مواقع بحرانی مانند زلزله پرداخته و در ادامه بصورت ویژه نقش این مخازن اضطراری (همیشه در مدار شبکه توزیع ) در جهت تامین کمی و کیفی آب در حداقل 3 روز اول وقوع بحران ها را نشان و از آن بعنوان آب انبارهای نسل جدید رونمایی نماید.

مراکز درمانی ، بحران، مخازن اضطراری ،زلزله ،شبکه توزیع آب