عدم پیروی از الگوی توسعه پایدار در سیاست گذاری کشاورزی در ایران و تاثیر آن بربهره برداری بی رویه از آبهای زیر زمینی در ایران قبل از انقلاب 1375

از زمان تنظیم برنامه عمرانی اول تا انقلاب 1375 یکی از اهداف اصلی این برنامه ها توسعه کشاورزی ایران و افزودنبر سطح زیر کشت اراضی بود. به این منظور طرح های مختلف آبیاری به اجرا درآمد و توجه به آبهای زیرزمینی به خاطرصرفه اقتصادی آنها شکل ویژهای به خود گرفت. در این دوران دولت با اختصاص اعتبارات و وام های مختلف سعی بهبهره برداری بیشتر از آب های زیرزمینی کرده و سیاست مشخصی دون توجه به محدودیت منابع آب و ظرفیت آنها را بهمرحله اجرا درآورد. لذا در این پژوهش سعی بر آن است تا به تاثیر سیاست های کشاورزی دولت، بر بهره برداری از منابعآبهای زیرزمینی بدون توجه به الگوی توسعه پایدارپرداخته شود و با استفاده از روش تحقیق تاریخی (با رویکرد توامانتبیینی- توصیفی) نشان دهیم که این سیاستها بدون داشتن پشتوانه علمی و آماری دقیقی از میزان و حجم آب های زیرزمینی کشور و بدون در نظر گرفتن توان این آبها به اجرا درآمد و به مرور منجر به افزایش بی رویه چاهای عمیق وپایین رفتن سفره آب های زیرزمینی شد.

Keywords:

توسعه پایدار , پهلوی دوم , سیاست های کشاورزی , دولت , آبهای زیرزمینی , برنامه های عمرانی