اثر بخشی بازی درمانی مبتنی بر شناختی – رفتاری بر سازگاری اجتماعی و کاهش مشکلات رفتاری در دانش آموزان دارای اختلال طیف اتیسم سنندج

هدف از پژوهش حاضر، اثر بخشی بازی درمانی مبتنی بر برنامه شناختی-رفتاری بر کاهش مشکلات رفتاری و سازگاری اجتماعی در دانش آموزان دارای اختلال طیف اتیسم در سال تحصیلی 97-98 شهر سنندج می باشد. طرح پژوهشی از نظر هدف کاربردی و از نظر اجرا نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری مورد مطالعه تمامی دانش آموزان پسر دوره ی ابتدایی دارای اختلال اتیسم در مدرسه استثنایی پارسای شهر سنندج به تعداد 35 نفر می باشد. با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس تعداد 20 نفر از دانش آموزان دارای اختلال اتیسم انتخاب و در دو گروه 10 نفری آزمایش و کنترل قرار داده شدند. برای جمع آوری داده ها، از پرسشنامه سازگاری اجتماعی گراشام و والیوت 1999 و پرسشنامه مشکلات رفتاری راتر 1967 استفاده شد. بنابراین 10 جلسه بازی درمانی 90 دقیقه ای به شیوه شناختی-رفتاری بر روی گروه آزمایش انجام گرفت، جهت تجزیه و تحلیل داده های آماری از آزمون آماری کواریانس استفاده شده، نتایج به دست آمده حاکی از آن بود که بازی درمانی اثر معنی داری بر کاهش مشکلات رفتاری ندارد ولی باعث افزایش سازگاری اجتماعی می شود. لذا با توجه به اینکه یکی از مشکلات دانش آموزان اتیسم سازگاری اجتماعی است جهت افزایش آن اجرای بازی درمانی مبتنی بر شناختی - رفتاری به مربیان این کودکان توصیه می گردد

Keywords:

بازی درمانی شناختی – رفتاری , مشکلات رفتاری , سازگاری اجتماعی , اختلال اتیسم.