نرگس امینی شیرازی - دانشجوی کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی، دانشگاه پیام نور، واحد تهران جنوب
مهدیه رحمانیان - گروه روانشناسی بالینی، دانشگاه پیام نور، واحد تهران جنوب
محمد اورکی - گروه روانشناسی بالینی، دانشگاه پیام نور، واحد تهران جنوب
محمدرضا فرزانه - دکترای مدیریت، دانشگاه آزاد اسلامی تهران مرکز

کودکان اتیسم سطح 2 (نیاز به حمایت زیاد) دارای مشکلاتی چون نقص در تعاملات اجتماعی و مهارت های ارتباطی، تماس چشمی و پردازش حسی هستند. فعالیت های موسیقایی یک راهکار درمانی موثر برای کنترل برخی از مشکلات اصلی این گروه است. مطالعه حاضر برای اولین بار تاثیر موسیقی درمانی فعال را بر کودکان 6 تا 12 ساله مبتلا بهاتیسم سطح 2 (نیاز به حمایت زیاد) مورد بررسی قرار داده است. در این مطالعه 20 کودک 6 تا 12 ساله بعد از سنجش تماس چشمی توسط دستگاه ردیاب چشمی Eye Tracker به صورت تصادفی ساده به دو گروه آزمون و کنترل تقسیم شدند. مداخلات شامل جلسات آموزشی رایج مراکز تحت نظارت بهزیستی همراه با موسیقی درمانی فعال بارویکردهای رایج (ارف، دالکروز، کدای و برین دنس) برای گروه آزمون و همان تمرینات رایج در مراکز بدون جلسات موسیقی درمانی در گروه کنترل بود. تاثیر مداخلات بر تماس چشمی قبل از مداخله و بعد از 12 جلسه موسیقی درمانی با استفاده از دستگاه ردیاب چشمی اندازه گیری شد. یافته ها توسط آزمون آماری ANCOVA و نرم افزار SPSS 23 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج آزمون آماری نشان داد که اثر مداخلات موسیقی درمانی فعال بر گروه آزمون نسبت به گروه کنترل به طور معنادار متفاوت است p<0.05. بدین معنا که میزان بهبودی در گروه آزمون دیده شد و در گروه کنترل بهبودی در تماس چشمی مشاهده نشد. موسیقی درمانی فعال موجب بهبود تماس چشمی کودکاندارای اختلال اتیسم سطح 2 (نیاز به حمایت زیاد) می شود.

اتیسم، تماس چشمی، موسیقی درمانی، ردیاب چشمی