علیرضا محسنی اژیه - دانشجوی دکتری روانشناسی و آموزش کودکان استثنایی، دانشگاه اصفهان
امیر قمرانی - استادیار گروه روانشناسی و آموزش کودکان با نیازهای خاص، دانشگاه اصفهان

پژوهش حاضر با هدف مقایسه احساس گرفتاری و بی حوصلگی مادران دارای فرزند با و بدون اختلال طیف اوتیسم انجام گرفت. جامعه آماری شامل کلیه مادران دارای فرزند با و بدون اختلال طیف اوتیسم در شهر اصفهان می باشد. نمونه مورد بررسی 120 نفر بودند 60 نفر از مادران دارای فرزند با اختلال طیف اوتیسم و 60 نفر از مادران دارای فرزند بدون اختلال طیف اوتیسم. جهت اندازه گیری متغیرهای پژوهش از مقیاس احساس گرفتاری و مقیاس چندبعدی حالت بی حوصلگی MSBS استفاده شد. داده ها از طریق تحلیل واریانس چندمتغیری (MANOVA ) تجزیه و تحلیل شد. یافته ها نشان داد که بین میانگین نمرات مادران دارای فرزند با و بدون اختلال طیف اوتیسم در متغیرهای احساس گرفتاری بیرونی P=0/001 احساس گرفتاری درونی P=0/001 یکنواختی P=0/001 انگیختگی بالا P=0/001 انگیختگی پایین P=0/001 بی توجهی P=0/001 و درک زمان P=0/050 تفاوت معنیداری وجود دارد. نتایج بدست آمده از پژوهش حاضر،، اهمیت استفاده از برنامه های پیشگیری و مداخله جهت جلوگیری از وقوع آسیب های روانشناختی بلندمدت در این گروه از مادران را گوشزد می کند

اوتیسم، احساس گرفتاری، بی حوصلگی