بررسی استفاده از دریچه های کانال در استحصال آب باران برای استفاده در فضای سبز

استحصال آب باران یکی از شاخص ترین تکنیک های مدیریت بهره برداری از آب باران برای مقابله با کم آبی می باشد. که درمناطق مواجه با کمبود آب به سرعت در حال توسعه می باشد. مبنای این روش اختصاص سطحی از زمین برای جمع آوری نزولات و سپس ذخیره سازی آن برای استفاده در زمان مورد نیاز می باشد. باتوجه به تنوع روش های استحصال باران باید در انتخاب روش مناسب، به ویژگی هایی از قبیل بارندگی و نحوه توزیع آن، نوع خاک، عمق خاک و عوامل اقتصادی هر منطقه توجه جدی نمود. در این مقاله نتایج طراحی و اجرای طرح چاهک های جذبی ودریچه های فلزی جویها در منطقه خشک و نیمه خشک شرق ایران (بیرجند) ارائه گردیده است. که افزایش قابل توجه راندمان آبیاری، به علت نفوذ آب به محدوده ی ریشه و استفاده مطلوب از آب، تنش های آبی درختان را شدیدا کاهش داده و هم چنین درختان و فضای سبز در حال خشک شدن را با استفاده از این روش دوباره احیا کرده اند. و در فصول بارندگی به وسیله نفوذ رواناب به محدوده ریشه آبیاری با تانکر را حذف کرده، و آبیاری با آب باران کافی می باشد. هر چند استفاده از روش های جمع آوری آب باران بستگی به وضع هوا یعنی بارندگی دارد و به طور معمول برای مصرف در مقیاس های کوچک انجام می گیرد، ولی روی هم رفته برای نقاطی که بارندگی کم است و به هیچ وجه برای تولید محصول کفایت نمی کند و آب شیرین کافی در دسترس نیست، مهم است و می تواند بسیار مفید واقع شود.

Keywords:

چاهک های جذبی , دریچه های فلزی جوی , سطوح آبگیر , منطقه بیرجند , نزولات جوی