تاثیر آموزش مهارت های مثبت اندیشی بر تحمل پریشانی زوجین

هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر آموزش مهارت های مثبت اندیشی بر نحمل پریشانی زوجین بود. روش پژوهش نیمه آزمایشی طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل کلیه دانشجویان زن متاهل دانشگاه پیام نور مشهد در سال تحصیلی 1396-1397 بود. نمونه آماری 32 نفر از این افراد بود که به روش نمونه گیری دردسترس انتخاب و به تصادف در دو گروه آزمایشی و گواه گمارده شد. هر دو گروه ابتدا پرسشنامه های تحمل پریشانی هیجانی را تکمیل کردند. سپس گروه آزمایشی در جلسات مثبت اندیشی شرکت کرد و گروه گواه در این مدت آموزشی دریافت نکرد. در پایان هر دو گروه مجددا پرسشنامه ها را تکمیل و اطلاعات به دست آمده تحلیل شد. نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که بین میانگین نمرات گروه های مورد مقایسه تفاوت معناداری در تحمل پریشانی وجود دارد و میانگین نمرات تحمل پریشانی گروه آزمایشی نسبت به گروه گواه به طور معناداری افزایش یافته است. همچنین نتایج نشان داد که بین دو گروه آزمایش و گواه از نظر ابعاد تحمل پریشانی تفاوت معنی داری وجود دارد و میانگین نمرات تحمل، ارزیابی و تنظیم در گروه آزمایش نسبت به گروه گواه به طور معناداری افزایش یافته است. میانگین بعد جذب در گروه آزمایش نسبت به گروه گواه به طور معناداری کاهش یافته است.

Keywords:

مهارت های مثبت اندیشی , نحمل پریشانی , زوجین