مفهوم امامت از نگاه هانری کربن فرانسوی

پروفسور هانری کربن (1979_1903)، کاتولیک زادهای فرانسوی، که کودکیاش را در خانوادهای کاملا شریعت محور ومقید گذراند، در سپتامبر1945 وارد تهران شد. هرچند این فضای شریعت زده هیچگاه او را اقناع نکرد،اما ابدا از آن دست نکشید. به رغم تتبعات فراوانش نه مسلمان شد و نه پروتستان. میخواست از ظواهر به بواطن برسد برای همین وارد خیلی از سرزمینها نظیر آلمان، هند و ایران شد. این سفرها، آشنایی با هایدگر، بوداییسم و سرانجام اسلام تشیعو را برای وی به همراه داشته است. برای سهولت در این سیر و سلوک زبان مربوطه را یادگرفت. کربن هنگام وصف خود، پرورش خود را پرورشی فلسفی معرفی کرده است.این که کربن کی و چگونه متوجه اسلام و ایران شد،مطلبی است که کاملا روشن و دانسته نیست. امااین نکته مسلم است که آزاداندیشی آزادنگریو تشیع و مرگاندیشی و به تعبیر دقیق ترمرگ محوری تمدن غرب که برای انسان مدرن، مرگ یعنی پایان همه چیز، موجب جلب او و سبب هجرت وی به شرق شد. او برای تحقیق در فلسفه و عرفان شیعی به ایران سفرکرد و برای این منظور، سالیانی را در ایران بسر برد و با صاحب نظران و میراث داران زنده ی فلسفه و عرفان اسلامی، مانند علامه طباطبایی ، ملاقات و جلسات متعددی داشت. کربن انجمن ایرانشناسی فرانسه را در تهران پایهگذاری کرد و با همکاری محققانی مانند دکترمحمد معین، به تصحیح و چاپ بسیاری از متون کهن عرفانی پرداخت.برای رسیدن به موضوع اصلی یعنی امامت، نخست از دریچه ی نگاه کربن به مذهب تشیع وارد میشویم.