استفاده ازسطوح آبگیر راهکاری مناسب به منظور بیابان زدایی (مطاله موردی منطقه سیستان)

این پژوهش در منطقه شهر سوخته، در 55 کیلومتری جنوب غرب شهر زابل انجام گرفت. هدف از اجرای این تحقیق بررسی میزان آب قابل ذخیره بطور طبیعی در سطوح مسطح منطقه می باشد. برای اجرای این پژوهش علاوه بر مطالعات کتابخانه ای، وضعیت توپوگرافی، فرسایش و پوشش گیاهی نیز بررسی شد. همچنین در سه سال 1392، 1393 و 1394 میزان ورود رواناب به محدوده مورد پژوهش اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که بطور متوسط سالانه رواناب ناشی از بارندگی مساحتی حدود 35 هکتار به ارتفاع بین 5 تا 60 سانتی متر از این منطقه را فراء می گیرد. ولی این آب ذخیره شده در مدت زمان بین 10-15 روز بدون هیچ استفاده ای از دسترس خارج و تبخیر می شود. برای توسعه منطقه، استفاده از رواناب این سطوح آبگیر به سه طریق امکان پذیر است که هریک از آنها دارای ویژگی های خاص خود می باشد. با توجه به اینکه سطح خاک محدوده مورد بررسی سله بسته و خاک زیری از نفوذ پذیری مناسبی برخوردار است، انجام عملیات فارو یکی از این روش هاست. نتیجه گیری می شود با استفاده از این روش، کاشت 4 ردیف پوشش گیاهی به طول 3000 متر با همین مقدار آب امکان پذیر است.

Keywords:

بیابان زدایی , ذخیره آب , رواناب , فارو , سطوح آبگیر , پوشش گیاهی , خاک زیری.