بررسی اثر دیکلازوریل بر روی میزان جذب روده ای جوجه های گوشتی مبتلا به کوکسیدیوز با استفاده از آزمایش جذب دی -زایلوز

هدف: بررسی ارزش تشخیصی آزمایش پاراکلینیکی جذب روده ای دی -زایلور، به عنوان شاخصی جهت فعالیت جذبی جوجه های مبتلا به کوکسیدیوز، مشاهده تاثیرات احتمالی ترکیبات ضد کوکسید یوزی در بهبود جذب روده ای، مقایسه آزمایش پاراکلینیکی فوق با آزمایش ارزیابی کمی جراحات روده ای که در آن الزام به کشتار پرنده مورد آزمایش می باشد. مواد و روش کار: چهار گروه که هر گروه شامل 20 پرنده یک روزه بودند؛ مورد بررسی قرار گرفتند. پرندگان گروه های 3 و 4 از روز اول در جیره غذایی خود به ترتیب کلیناکوس (0/5 درصد ) و دیلاکوکس (0/5 درصد) حاوی ماده موثر دیکلازوریل با غلظت ppm 1 دریافت نمودند. در سن 25 روزگی ، 8 پرنده از هر گروه انتخاب شدند. گروه 1 آلوده به کوکسیدیا نگردید و گروه های 2 و 3 و 4 آلوده گردیدند . در سن 30 روزگی آزمایش دی - زایلوز انجام گرفت . نتایج و بحث : بررسی گروههای مختلف در زمان 30 دقیقه نشان داد که در میزان غلظت دی - زایلور بین گروه 1 با گروه های 2 و 3و 4 اختلاف معنی داری وجود داشت . به طوری که به ترتیب بیشترین و کمترین غلظت پلاسمایی دی - زایلور در زمان 60،30 و 90 مربوط به گروه 1 و گروه2 بود. در زمان 120 و 150 دقیقه به ترتیب مربوط به گروه 3 و گروه 2 بود. لذا گروه های 3 و 4 که کوکسیدیواستات حاوی دیکلازوریل را دریافت نموده بودند، هر دو به یک میزان بهبودی در جذب دی -زایلوز را نشان دادند. آزمایش جذب دی -زایلوز نشان داد که می تواند یک آزمایش پاراکلینیکی دقیق برای تشخیص آلودگی کوکسیدیایی باشد که این خود نشانگر وضعیت عمومی پرنده در مقابل بیماری است همین طور این آزمایش نشانگر خوبی برای تاثیر عملکرد ترکیبات ضد کوکسید یوز بود. در این آزمایش نیازی به کشتار پرنده برای ارزیابی بیماری از روی جراحات روده ای نبوده ، لذا می توان پرنده را برای تکرار آزمایش در زمان های بعدی برای مطالعه سیر بیماری و یا روند بهبودی آن نگهداری نمود .

Keywords:

دیکلازوریل , کوکسید یوز , آیمریا