نقش قارچ های میکوریزا در افزایش بیوماس و عملکرد دانه توده های مختلف کنجد در شرایط مختلف آبی

این آزمایش به منظور بررسی اثرات سطوح مختلف تنش خشکی و دو گونه قارچ میکوریزا بر عملکرد و بیوماس 8 توده محلی کنجد، آزمایشی به صورت طرح فاکتوریل اسپلیت پلات با 3 تکرار در مزرعه تحقیقاتی هنرستان کشاورزی ارومیه واقع در 12 کیلومتری شهرستان ارومیه اجرا گردید. فاکتور اصلی شامل سطوح مختلف آبیاری، آبیاری نرمال: آبیاری بعد از 70 میلیمتر تبخیر و تعرق گیاه یا ETc، فاکتور فرعی شامل دو گونه قارچ میکوریزا Glomus intraradices, Glomus mosseae و عدم تلقیح با قارچ میکوریزا و فاکتور فرعی فرعی شامل 8 توده های محلی کنجد به نام های جیرفت 13، محلی طارم زنجان، محلی مغان، ناز چند شاخه، TS-3, TC-25، داراب 14 و دشتستان 5 بود. نتایج تجزیه واریانس نشان داد تاثیر سطوح مختلف آبیاری، میکوریزا و ژنوتیپ بر صفات مورد مطالعه معنی دار بود. مقایسه میانگین نیز نشان داد با افزایش شدت تنش خشکی، عملکرد دانه، و کلیه صفات مورد مطالعه در این تحقیق کاهش معنی داری یافت. تنش شدید خشکی عملکرد دانه را به میزان 63 درصد کاهش داد. استفاده از دو گونه قارچ میکوریزا نسبت به حالت عدم مصرف میکوریزا کلیه صفات را افزایش داد. در بین توده های محلی کنجد مورد بررسی در این تحقیق، ژنوتیپ های محلی مغان و محلی طارم زنجان از نظر عملکرد و زیست توده گیاهی بر سایر توده های محلی برتری داشتند.

Keywords:

تنش آبی , عملکرد دانه , وزن برگ , وزن ساقه , وزن کپسول با دانه