اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت ورزی بر کیفیت زندگی و احساس تنهایی زنان مبتلا به HIV

مقدمه: هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت ورزی بر کیفیت زندگی و احساس تنهایی زنان مبتلا به HIV انجام شد. روش: پژوهش حاضر، شبه آزمایشی با پیش آزمون پس آزمون و گروه کنترل بود جامعه پژوهش را کلیه بیماران زن دارای پرونده فعال در انجمن مبتلا به HIV شهر تهران در سال 1397 تشکیل می دادند. در این پژوهش 24 نفر از زنان مبتلا به HIV استان تهران، به شیوه داوطلبانه انتخاب شده و به صورت تصادفی در دو گروه گواه (n=12) و درمان متمرکز بر شفقت ورزی (n=12) قرار گرفتند و با استفاده از پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان جهانی بهداشت و مقیاس تجدیدنظر شده احساس تنهایی راسل مورد پیش آزمایش قرار گرفتند. سپس گروه آزمایشی به مدت 8 جلسه تحت آموزش درمان متمرکز بر شفقت ورزی قرار گرفت و گروه گواه هیچ مداخله ایی دریافت نکرد. در پایان هر دو گروه مورد پس آزمون قرار گرفتند و داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS-21 و روش تحلیل کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گیرفتند. یافته ها: یافته های پژوهش نشان داد که بین دو گروه کنترل CFT تفاوت معناداری وجود دارد (P> 0/001) به طوری که، میانگین نمرات کیفیت زندگی گروه CFT افزایش یافته و احساس تنهایی کاهش یافت. نتیجه گیری: نتایج نشان داد که درمان متمرکز بر شفقت ورزی در افزایش کیفیت زندگی و کاهش احاسس تنهایی زنان به HIV تاثیر معنادار دارد. بنابراین، براساس نتایج چنین پژوهش هایی می توان پیشنهاد داد که به منظور بهبود کیفیت زندگی و احساس تنهایی این بیماران توجه به این متغیرها طی کارآزمایی های بالینی با هدف طراحی مدل های مداخله مناسب یا اصلاح مداخله های موجود سودمند خواهد بود.

Keywords:

زنان مبتلا به HIV , کیفیت زندگی , احساس تنهایی , درمان متمرکز بر شفقت ورزی