طاهره حاجی سید جوادی - دکتری روان شناسی سلامت، دانشگاه آزاد اسللمی واحد بین الملل کیش، کیش، ایران
پریسا کلاهی - دانشجوی دکتری روانشناسی عمومی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکزی، تهران، ایران
سمانه عباسی - کارشناسی ارشد مشاوره و راهنمایی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم تحقیقات خمین، خمین، ایران
سهیلا رحمانی - دانشجوی دکتری روانشناسی سلامت، دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرج، کرج، ایران

هدف: این پژوهش با هدف اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت ورزی به شیوه گروهی به شیوه گروهی بر کیفیت زندگی و امیدواری بیماران کرونری قلب انجام شده است. روش: در یک طرح نیمه آزمایشی، با پیش آژمون پس آزمون همراه با گروه کنترل، تعداد بیمار با تشخیص بیماری کرونری قلب از میان بیماران مراجعه کننده به بیمارستان تخصصی قلب استان تهران از شهریور تا مهرماه سال 1397 به صورت در دسترس انتخاب شدند و به طور تصادفی به دو گروه آزمایشی، گروه آزمایش تحت درمانی مبتنی بر شفقت ورزی به شیوه گروهی (n=12) و یک گروه کنترل (n=12) گماشته شدند. کلیه شرکت کنندگان پرسشنامه دموگرافیک، پرسشنامه کیفیت زندگی و پرسشنامه امیدواری را در سه مرحله خط پایه، پس از مداخله و پی گیری یک ماهه تکمیل کردند. داده ها با مدل تحلیل واریانس چند متغیری با مقادیر تکراری تحلیل شدند. یافته ها: یافته ها نشان داد که درمان مبتنی بر شفقت ورزی به شیوه گروهی افزون بر بهبود کیفیت زندگی بیماران کرونر قلبی، میزان امیدواری در این بیماران به طور معناداری افزایش یافته است. نتیجه گیری: نتایج این پژوهش نشان داد که درمان مبتنی بر شفقت ورزی به شیوه گروهی می تواند در بهبود کیفیت زندگی و میزان امیدواری بیماران مبتلا به کرونر قلبی موثر باشد.

بیماری کورنر قلبی، درمان مبتنی بر شفقت ورزی به شیوه گروهی، امیدواری، کیفیت زندگی