اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت ورزی به شیوه گروهی بر احساس تنهایی و صمیمیت سالمندان مقیم در سرای سالمندان

هدف پژوهش حاضر، تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت ورزی گروهی بر احساس تنهایی و صمیمیت سالمندان مقیم سرای سالمندان استان تهران بود. روش پژوهش، نیمه آزمایشی و طرح پژوهش، پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل بود. نمونه پژوهش تعداد 30 نفر بود که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و در دو گروه 15 نفری آزمایش و کنترل، به صورت تصادفی جایگزین شدند. ابزارهای پژوهش، پرسشنامه احساس تنهایی و پرسشنامه صمیمیت بود. پس از اجرای پیش آزمون، گروه آزمایش، 8 جلسه درمان درمان مبتنی بر شفقت ورزی به شیوه گروهی دریافت کرد و در نهایت، پس آزمون و پس از یک ماه پیگیری انجام شد. داده ها با استفاده از تحلیل کواریانس چند متغیره و تی همبسته تحلیل شد. نتایج نشان دادند درمان مبتنی بر شفقت ورزی گروهی، افزایش احساس صمیمیت و کاهش احساس تنهایی در سالمندان گروه آزمایش را موجب شد. با توجه به یافته های فوق نتیجه گیری شد درمان مبتنی بر شفقت ورزی به حود بر کاهش احساس تنهایی و افزایش صمیمیت سالمندان مقیم سرای سالمندان مرثر است و توصیه می شود مراقبت کنندگان از این مداخله در کار با سالمندانی که احساس تنهایی دارند، استفاده کنند.

Keywords:

درمان مبتنی بر شفقت ورزی , صمیمیت , احساس تنهایی , سالمندان