اثربخشی آموزش مثبت اندیشی بر سازگاری رفتاری، بهزیستی روانی و خودکارآمدی روان شناختی دانش آموزان پسر بدسرپرست و بی سرپرست

انجام مداخله های روانشناختی مناسب در جهت ارتقا سطح سلامت عمومی و روانشناختی نوجوانان بدسرپرست و بی سرپرست در حال تحصیل دارای اهمیت بسیار بالایی است. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش مثبت اندیشی بر خودکارآمدی و سازگاری رفتاری پسران نوجوان بدسرپرست و بی سرپرست انجام شد. روش پژوهش شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون پس آزمون و گروه کنترل بود. از این رو تعداد 40 نفر از پسران نوجوان بدسرپرست و بی سرپرست ساکن در مارکز نگهداری نوجوانان بدسرپرست و بی سرپرست تحت پوشش بهزیستی شهرستان کرج به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب و در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. هر دو گروه با استفاده از پرسشنامه جمعیت شناختی، مقیاس خودکارآمدی و پرسشنامه سازگاری رفتاری مورد پیش آزمون قرار گرفتند. سپس گروه آزمایش به مدت 8 جلسه تحت آموزش مثبت اندیشی قرار گرفت و گروه گواه مداخله ایی دریافت نکرد. در ادامه هر دو گروه مورد پس آزمون قرار گرفته و داده ها با استفاده از روش های آمار توصیفی و استنباطی با نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها نشان داد که آموزش مثبت اندیشی به طور معناداری منجر به ارتقا خودکارآمدی و سازگاری رفتاری پسران نوجوان بدسپرست و بی سرپرست می گردد (p<0/001). از این پژوهش چنین می توان نتیجه گیری کرد که آموزش مثبت اندیشی به دلیل کارایی بالای آن، به خصوص هنگامی که به صورت گروهی برگزار می شود، ارزان بودن و پذیرش آن توسط افراد مختلف راهبردی موثری برای کمک به افراد در معرض خطر مانند پسران نوجوان بدسرپرست و بی سرپرست هستند.

Keywords:

آموزش مثبت اندیشی , خودکارآمدی , سازگاری رفتاری , نوجوان بدسرپرست و بی سرپرست