سیما رحمتی ساغرانی - کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم تحقیقات قزوین، قزوین، ایران
پریسا کلاهی - دانشجوی دکتری روانشناسی عمومی، گروه روانشناسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران جنوب، تهران، ایران
معصومه قنبری جکتاجی - دانشجوی دکتری روانشناسی عمومی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تنکابن، تنکابن، ایران
سهیلا رحمانی - دانشجوی دکتری روانشناسی سلامت، دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرج، کرج، ایران

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی واقعیت درمانی بر رضایت زناشویی و خودکارآمدی پرستاران در بیمارستان مدنی انجام شد. روش پژوهش شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون و گروه کنترل بود. از این رو تعداد 30 نفر از پرستاران بیمارستان مدنی به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب و در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. هر دو گروه با استفاده از پرسشنامه رضایت زناشویی انریچ و پرسشنامه خودکارآمدی عمومی شرر مورد پیش آزمون قرار گرفتند. سپس گروه آزمایش به مدت 10 جلسه تحت واقعیت درمانی قرار گرفت و گروه گواه مداخله ایی دریافت نکرد. در ادامه هر دو گروه مورد پس آزمون قرار گرفته و داده ها با استفاده از روش های آمار توصیفی و استباطی با نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها نشان داد که واقعیت درمانی به طور معنا داری منجر به ارتقا رضایت زناشویی و خودکارآمدی پرستاران میگردد (p<0/001). از این پژوهش چنین می توان نتیجه گیری کرد که واقعیت درمانی به دلیل کارایی بالای آن، به خصوص هنگامی که به صورت گروهی برگزار می شود، ارزان بودن و پذیرش آن توسط شاغلین مختلف راهبرد موثری برای کمک به افراد در معرض مشاغل پر خطر مانند پرستاران هستند.

واقعیت درمانی، رضایت زناشویی، خودکارآمدی، پرستاران