اثربخشی روان درمانی مثبت نگر بر تاب آوری و سازگاری روانی – اجتماعی بیماران مبتلا به سرطان

کاهش میزان تاب اوری و سازگاری روانی- اجتماعی از جمله مشکلات روانی است که به دنبال ابتلا به بیماری های مزمن مثل سرطان، توسط بیمارن تجربه می شود. لذا هدف پژوهش حاظر، بررسی اثربخشی روان درمانی مثبت نگر بر تاب آوری و سازگاری روان شناختی افراد مبتلا به سرطان است. روش :این پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون -پس ازمون با گروه کنترل است . جامعه آماریاین پژوهش را بیماران مبتلا بهسرطان شهر ابادان تشکیل می دهد که در نیمه دوم سال 1397 به بیمارستان طالقانی مراجعه کرده بودند. از این میان تعداد 36 نفر به صورت نمونه گیری داوطلبانه انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه 18 نفره آزمایش و کنترل قرار گرفتند. دو گروه در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون به مقیاس تاب آوری کونور-دیویدسون و مقیاس سازگاری روانی- اجتماعی با بیماری دادند و گروه آزمایش نه جلسه نود دقیقه ای ( به مدت دو ماه ) آموزش مثبت نگری دریافت نمود. سپس برای هر دو گروه پرسشنامه های تاب اوری و مقیاس سازگاری روانی- اجتماعی با بیماری در مرحله پس آزمون اجرا شد. نتایج پژوهش نشان داد که روان درمانی مثبت نگر بر میزان تاب اوری و سازگاری روانی- اجتماعی بیماران مبتلا به سرطان مورد مطالعه موثر بوده و آن را افزایش داده است. و از نظر آماری نیز معنادارمی باشد (p<0/05).

Keywords:

روان درمانی مثبت نگر , تاب اوری , سازگاری روانی- اجتماعی