پانته آ آقابابایی - کارشناس ارشد روان شناسی بالینی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران شمال، تهران، ایران
جواد خلعتبری - دانشیار گروه روان شناسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تنکابن، تنکابن، ایران

هدف اصلی این تحقیق بررسی اثر بخشی درمان شناختی رفتاری و طرحواره درمانی بر روابط میان فردی در زنان مبتلا به اختلال پرخوری است. پژوهش حاضر از نوع آزمایشی با طرح پیش آزمون پس آزمون همراه با گروه کنترل بود. نمونه آماری این تحقیق 54 نفر زنان با ولع خوردن، 24 تا 44 سال، مراجعه کننده به باشگاه های ورزشی شهر کرج شامل ( 14 نفر طرحواره درمانی، 14 نفر درمان شناختی_رفتاری و 14 نفر گروه کنترل ) است. با روش تصادفی پس از پر کردن ملاک های پرسشنامه ولع خوردن (BES) گورمالی انتخاب شدند. در این تحقیق، پرسشنامه روابط میان فردی کوئین دام ( 2005 ) و پرسشنامه عادت خوردن کوکر و راجر مورد استفاده قرار گرفتند. به منظور تجزیه و تحلیل داده های پژوهشی از آزمون تحلیل کوواریانس چند متغیره (مانکوا) برای تحلیل فرضیه ها و آزمون تعقیبی بن فرونی برای مقایسه اثر بخشی دو روش درمانی با کاربرد نرم افزار spss استفاده شد. نتایج نشان داد؛ تفاوت میانگین طرحواره درمانی با کنترل در متغیر روابط میان فردی و ابعاد آن بیش از تفاوت میانگین درمان شناختی رفتاری با گروه کنترل است که این نشان می دهد روابط میان فردی و ابعاد آن تاثیر بیشتری از طرحواره درمانی گرفته است و با 0/95 درصد اطمینان طرحواره درمانی اثربخشی بیشتری نسبت به درمان شناختی فتاری بر روی روابط میان فردی و ابعاد آن داشته است.

اثربخشی درمان شناختی و رفتاری، طرحواره درمانی، روابط میان فردی، اختلال پرخوری، زنان