اثر بخشی طرحواره درمانی بر تغییر نگرش به طلاق در بین زوجین مراجعه کننده به مراکز مشاوره

هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی طرحواره درمانی بر تغییر نگرش به طلاق در بین زوجین مراجعه کننده به مراکز مشاوره بود. روش پژوهش، کاربردی، از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون همراه با گروه کنترل است. جامعه آماری کلیه زوجین مراجعه کننده به (مرکز مشاوره احیاء، و مرکز مشاوره کلینیک شاهد) در شهر مشهد در سال 1379 بودند. روش نمونه گیری از نوع نمونه گیری دردسترس و حجم نمونه 32 نفر ( 16 نفر گروه آزمایش و گروه 3161 نفر گروه گواه) انتخاب شد. جهت گردآوری اطلاعات از پرسشنامه نگرش به طلاق استفاده شد. آزمودنی های گروه آزمایش به مدت 8هفته، هر هفته در یک جلسه درمان 90-60 دقیقه ای درمان طرحواره درمانی را دریافت نموده اند و گروه کنترل مداخله خاصی را دریافت ننمودند. از آزمون تحلیل کوواریانس برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد. یافته های این پژوهش نشان می دهد که میانگین پس آزمون نسبت به پیش آزمون کاهش پیدا کرده است. بنابراین نتایج پژوهش حاضر نشان داد آموزش طرحواره درمانی باعث کاهش نگرش به طلاق در زوجین می شود.

Keywords:

طرحواره درمانی , تغییر نگرش به طلاق , زوجین