فائزه شکری جوان - دانشجوی کارشناس ارشد روانشناسی تربیتی، دانشگاه پیام نور استان تهران مرکز ورامین، تهران، ایران
رقیه امامی کندوانی - کارشناس ارشد روانشناسی عمومی، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه علامه طباطبایی، تهران، ایران
حامد مغربی سینکی - کارشناس ارشد روانشناسی و آموزش کودکان استثنایی، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه تهران، تهران، ایران

اختلال نارسایی توجه بیش فعالی، به عنوان یکی از شایع ترین اختلال های رفتاری کودکان به شمار می رود که کارکردهای تمامی اعضای خانواده از جمله والدین را می تواند در معرض خطر قرار دهد. یکی از مسایل مهمی که والدین دارای کودک با اختلال نارسایی توجه بیش فعالی با آن مواجه هستند، خودکارآمدی فرزندپروری است. خودکارآمدی فرزندپروری در یکی از تعاریف، به عنوان ارزیابی والدین نسبت به توانایی هایشان در ایفای نقش خود به عنوان مادر یا پدر بیان شده است. وجود اختلال نارسایی توجه بیش فعالی در کودکان پیش بینی کننده مهمی در خودکارآمدی فرزندپروری والدین محسوب شده و منجر به این می شود تا والدین به ویژه مادر، در انتظارات و کارکرد خود از اینکه تا چه حد می توانند به عنوان یک والد به گونه ای شایسته و موثر عمل نمایند، احساس خودکارآمدی پایینی داشته باشند. شایان ذکر است که سطوح پایین تر خودکارآمدی والدین باعث می شود که آنان گرایش بیشتری به استفاده از شیوه های فرزندپروری منفی داشته باشند که این امر، تاثیرات نامطلوبی بر کودک دارد. با مد نظر قرار دادن آنچه بیان شد، پژوهش حاضر با استفاده از رویکردی توصیفی تحلیلی درصدد بررسی خودکارآمدی فرزندپروری در والدین دارای کودک با اختلال نارسایی توجه بیش فعالی و عوامل موثر بر آن است.

اختلال نارسایی توجه بیش فعالی، خودکارآمدی فرزندپروری، والدین