محسن ابراهیم پورمیر - عضو هیات علمی موسسه پژوهش های برنامه ریزی،اقتصاد کشاورزی و توسعه روستایی.

ایران وارد دوره پایانی مرحله دوم گذار دموگرافیک و مرحله سوم انتقل شده است.پنجره جمعیتی کشور تا 20 سال آینده یکی از فرصت های طلایی و گشتاور پیشرفت است.البته جوانی جمعیت فی نفسه هم محرک توسعه است اما حمایت اجتماعی،آموزش و اشتغال متناسب سه مولفه پیشران و عاملیت های فعال (Active) جهت تراکم ثروت و خلق نوآوری بوسیله سرمایه انسانی هستند و سایر مولفه ها (Passive)تلقی شده اند. بدون شک جامعه ایی که در تحقق پذیری رویکرد نوین حمایت اجتماعی و فرایند های آمادگی و بهره گیری از نیروی انسانی به ویژه جوانان کارآمد باشد قادر به توسعه درونزا حتی در شرایط تحریم و چالشی خواهد بود؛ تجارب کشورهای آلمان و ژاپن در دهه های پس از شکست در جنگ عالمگیر دوم آموزنده است. ساختار کشاورزی ایران، روستاپایه است.توسعه صنعتی تابع لگاریتمی پیشرفت کشاورزی در کشورهای توسعه یافته بوده است. نظامهای بهره برداری کمتر از ده هکتار که 38/5 درصد اراضی زراعی را دارند بیش از 50 درصد محصولات غذایی و 70 درصد محصولات کاربر را تولید می کنند ،بخش کشاورزی ایران نه تنها در انتقال دانش بومی، استمرار تولید دهقانی،افزایش انگیزش کشاورزان،گسترش شبکه های کار آفرینی، توان بالای سازگاری با تحولات و تغییرات محیطی-انسانی، خود کفایی و تولید غذای طیب وابسته به جامعه روستایی است بلکه در فرآوری محصولات،تکمیل زنجیره ارزش، نهادینه شدن خرد جمعی حفاظت از اراضی کشاورزی، منابع و چشم نوازهای طبیعی محتاج حمیت و همت جامعه روستایی است.

توسعه روستایی، رفاه اجتماعی، امنیت غذایی، تحریم.