فاطمه رزاق پورخانی - کارشناس ارشد ترویج کشاورزی دانشگاه تهران

دانش بومی یک منبع ارزشمند ملی بوده که به عنوان مبنای احترام بر پیشینه فرهنگی یک ملت، نمی توان بر تأثیر فزاینده آن در راستای توسعه پایدار بومی چشم پوشی کرد. این امر، بر ضرورت ساماندهی علمی و کاربردی آن در راستای توسعه پایدار روستایی، بر پایه برنامه های ترویج کشاورزی تأکید میکند. لذا ادراک نظام مند دانش بومی به عنوان نقطه عطفی در تلفیق پیشینه تجربی محلی روستاییان با مؤلفه های علمی محققان کشاورزی، تنها از دریچه نظام ترویج کشاورزی قابل تصور است. بدیهی است کلید موفقیت پایداری و مردمی شدن امر توسعه و پیشرفت سیستماتیک محیط های روستایی را، در الهام گرفتن از نظام های خرد محلی بر پایه دانش بومی و ادغام مبتکرانه آن با دانش ها و تکنولوژی های نوین آن م یدانند.

دانش بومی، نظام ترویج کشاورزی، توسعه پایدار کشاورزی، کشاورزان محلی