هادی اکبرزاده - استادیار زبان و ادبیات فارسی دانشگاه فرهنگیان. پردیس امام محمد باقر(ع) خراسان شمالی
محمدجواد اکبرپور - مدرس مرکز آموزش زبان و معارف اسلامی وابسته به جامعه المصطفی(ص)
مجتبی ابراهیمی - مدرس مرکز آموزش زبان و معارف اسلامی وابسته به جامعه المصطفی(ص)

مولانا جلالدین محمد بلخی یکی از قله های ادب پارسی است که آثارش منعکس کننده روح والای انسان های متعالی و اشعار وی سرشار از تازگی فرم و محتواست و از جمله محتواهای اصلی در آثار وی بهره گیری از قرآن است که همچون خورشیدی سرتاسر سرزمین آثار جلالدین ، به ویژه مثنوی را درخشان کرده است و با دیدی عرفانی به تبین مفاهیم الهی می پردازد و ما در این جستار با دید هرمونوتیک عارفانه به بازتاب قرآن در آثار مولانا می پردازیم و این نکته را از نظر می گذرانیم که اربابان تصوف و عرفان، با تکیه بر معرفت خاص خویش به تفسیر آیات قرآنی پرداختنده اند و کلام خداوند را از منظر عمل و نظر دیده اند و از این رو بوده که در مشرب تصوف هم دو نوع نگرش به قرآن پدید آمد: تفسیر اشاری و نظری صوفیانه و از این روست که اهل تصوف و عرفان سخن از ظاهر و باطن قرآن گفتهاند و ادعا کرده اند قرآن ظاهر و باطن دارد. معنای ظاهری، حالت پوست دارد و معنای باطنی مغز آن است آثار مولانا از جمله مثنوی معنوی و دیوان شمس و فیه ما فیه را برگزیده ایم تا تفسیر های عرفانی را از دریچه ای بدیع و با دید زیبایی شناسانه متفاوت تری به دوست داران و مخاطبان آثار وی عرضه کنیم که در این میان از کتاب مناقب العارفین شمس الدین افلاکی که بخش اعظمی از آن به زندگی و آثار شیخ ملانا جلالدین می پردازد نیزغافل نمانده ایم.

قرآن، تفسیر هرمونوتیک، مولانا، مثنوی، عرفان