ثانیه سیملااوزچلیک - هیات علمی دانشکده ادبیات دانشگاه استانبول

کتاب شاهنامه که از سوی فردوسی )25-920 م/ 25-1020 م) شاعر نامدار فارسی زبان قرن دهم میلادی بر اساس اسطوره های ایران باستان به رشته سخن درآمده به مرور زمان از سوی جوامع شرقی پذیرفته شده و بعنوان نمونه ای راهگشای نگاشتهشدن شاهنامه هایی با ویژگی های مشابه گردیده است. پادشاهان عثمانی نیز به تاسی از شاهنامه فردوسی خواهان ثبتپیروزی ها، جنگ ها وحوادث مهم دوران پادشاهی خویش به سبکی حماسی بوده اند و بدین ترتیب در میان عثمانیان نیز سنتشاهنامه نویسی به وجود آمده است. شاهنامه نویسی که از دوره سلطان محمد فاتح آغاز شده، در دوره سلطان سلیمان قانونیرسمیت یافته و در دربار پادشاهان به شاهنامه نویسان/شاهنامه گویان جای داده شده است.در این مقاله ابتدا به فرایند ظهور شاهنامه نویسی در ایران و عثمانی پرداخته شده و سپس درباره پنج شاهنامه نویس نامدارعارفی فتح الله چلبی، افلاطون شیروانی، سید لقمان، تعلیقی زاده محمد صبحی و حسن حکمی که در دربار عثمانی بطوررسمی بکار گماشته شده بودند اطلاعاتی داده شده و آثار ایشان معرفی گردیده است.

شاهنامه، شاهنامه نویس، عثمانی، فردوسی، ایران