نقش شاهنامه بر تقویت فرهنگ صلح و همزیستی مسالمت آمیز

صلح و همزیستی مسالمت آمیز از سفارش های الهی به مردم و یکی از مهم ترین اهداف پیامبران بوده است. برایناساس، تحکیم و گسترش دوستی و برادری در میان همه افراد جوامع بشری و ارتباط سالم با یکدیگر ضروریاست، زیرا آرامش، امنیت، رفاه و زندگی انسانی مسالمت آمیز به دور از تفرقه و اختلاف بوجود می آید، که اینمهم در قالب آموزه های تربیتی جلوه گری کرده و از گذشته های دور همواره مورد توجه احیاگران و مصلحان قرارگرفته است. حکیم ابوالقاسم فردوسی به عنوان یکی از این رهبران، همه مردم را به صلح و زندگی مسالمت آمیزفرامی خوانده است. از دیدگاه آن بزرگوار، اتحاد و همبستگی اقوام و ملت ها با یکدیگر موجب پیروزی، اقتدار،خود کفایی و سازندگی می شود. این پژوهش با هدف بازشناسی رویکرد شاهنامه مبتنی بر صلح و همزیستیمسالمت آمیز که در اشعار حکیم ابوالقاسم فردوسی متجلی شده است، قصد پاسخ گویی به این سوال را دارد کهفردوسی در شاهنامه برای تقویت فرهنگ صلح و همزیستی مسالمت آمیز چه راهکارهایی ارائه داده است درپاسخ سوال مذکور، این فرضیه مطرح می شود که توانمندی بالای علمی حکیم ابوالقاسم فردوسی در شناخت واستخراج اصول همزیستی مسالمت آمیز، همراه با تجربیات عملی ایشان در تحقق این اصول، الگویی را فرارویجامعه بشری برای تحقق حرکت احیاگرانه قرارداده است، که تبیین آن می تواند به صلح و همزیستی مسالمتآمیز در جهان کمک شایانی نماید. در این تحقیق که به روش توصیفی- تحلیلی انجام شده است سعی کرده ایم،تا الگویی در این راستا ارائه نماییم.

Keywords:

شاهنامه , فردوسی , صلح , همزیستی مسالمت آمیز