بررسی الزامات احداث تالارهای شهری در فضای کلانشهری

جریان حرکت از سنت به مدرنیته همراه با تغییرات عمیق تاثیرات قابل ملاحظه ای در زیست شهری شهروندان ایرانی بر جای گذاشته است. به گونه ای که در سال 1395بالغ بر 74 درصد جمعیت کشور در مناطق شهری زندگی می کنند. تغییر بنیادی مورد اشاره به همراه تمرکز بخش قابل توجهی از جمعیت شهرنشین کشور در کلانشهر تهران، سبب آغاز فصل جدیدی از زندگی شهری در فضای این کلانشهر شده است. در حقیقت این تغییر بنیادی در زیست شهرنشینی کشور به همراه تغییرات شگرف در حوزه های اجتماعی، سبک زندگی، تعاملات اجتماعی و کنش های فردی سبب شده است که فضاهای تحقق کنش اجتماعی (فردی-اجتماعی و سیاسی) شهروندان نیز دچار تغییر ماهوی شود، بنابراین فضاهای سنتی تعاملات اجتماعی (مسجد، حسینه، محله، بازار و...) نیز بخشی از کارایی خود را از دست بدهند. از طرفی نیاز به اسکان حجم بالایی از جمعیت سبب غفلت برنامه ریزان و مدیران شهری از ایجاد فضاهای نوین تعاملی و رفع نیازهای اجتماعی شهروندان شده است. در واقع علاوه بر این مورد رشد سریع شهرنشینی و توسعه افسار گسیخته شهری افت کیفیت های مرتبط با منظر شهری، خوانایی فضایی و المان های هویتی شهر را نیز سبب شده است. در چنین وضعیتی توجه به راهکارهای موفق ارتقای کیفیت تعاملات و رفع نیازهای فردی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی می تواند سبب ارتقای کیفیت زیست شهری کشور(به طور خاص کلانشهر تهران) گردد. تالارهای شهری در سرار دنیا به عنوان مراکزی دموکراتیک- عمومی که با مشارکت شهروندان ارائه دهنده خدمات در حوزه های مختلف هستند و دارای ارزش های قابل توجه هنری، سمبلیک و نشانه شناسی هستند و منجر به هویت یابی مکانی می شوند، می تواند گزینه-ای مناسب تلقی گردد. مقاله حاضر کارکردهای تالارهای شهری را بررسی نموده و ابعاد نیاز به این مکان ها را در فضای کلانشهری کشور بیان نموده است.

Keywords:

تالارهای شهری , فصای عمومی , منظر شهری , کلانشهر تهران