آسیب شناسی و برنامه ریزی، بهسازی و نوسازی بافت های فرسوده شهری با تاکید بر مشارکت (مورد مطالعه: شهر گلستان)

در سال های اخیر با توجه به تحولات سریع علمی و فنی و به تبع آن دگرگونی در ساختار کالبدی، اقتصادی و اجتماعی شهرها و همچنین مطرح شدن نظریه توسعه پایدار شهری، اهمیت نوسازی و احیاء بافت های فرسوده و ناکارآمد بیش از پیش مشخص می گردد. مشارکت در بهسازی و نوسازی بافت های فرسوده تحت تاثیر عوامل مختلفی است که سرمایه اجتماعی مهم ترین پیش نیاز آن است امروزه سرمایه اجتماعی، نقشی بسیار مهم تر از سرمایه فیزیکی و انسانی را در جوامع ایفا می کند و شبکه های روابط جمعی انسجام بخشمیان انسان ها و سازمان هاست. در غیاب سرمایه ا جتماعی، سایر سرمایه ها اثربخشی خود را از دست می دهند و بدون سرمایه اجتماعی، پیمودن راه های توسعه و تکامل فرهنگی و اقتصادی ناهموار و دشوار می شود. یکی از مهم ترین مسائلی که در چند دهه اخیر مورد توجه مسئولان و اندیشمندان مسایل شهری و به ویژه بافت های فرسوده ی شهری قرار گرفته است، موضوع استفاده از ظرفیت های سرمایه اجتماعی برای تسهیل در روند بهسازی و نوسازی بافت های فرسوده شهری است. سطح اعتماد، مشارکت، انسجام اجتماعی و سایر مولفه های سرمایه ی اجتماعی افراد ساکن در بافت های فرسوده، از مهم ترین ظرفیت ها برای بهبود وضعیت این بافت های شهری است. اهمیت سرمایه اجتماعی در فرآیند بهسازی و نوسازی شهری به عنوان ظرفیت های درونی و ثروت های پنهان در محلات، یک اقدام غیرمتمرکز و از پایین به بالا است. برهمین اساس هدف اصلی پژوهش حاضر آسیب شناسی و برنامه ریزی، بهسازی و نوسازی بافت های فرسوده شهری با تاکید بر مشارکت در شهر گلستان واقع در جاده ساوه و با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی می باشد. نتایج پژوهش نشان می دهد لازم است مدیران و مسئولین طرح، به مشارکت واقعی ساکنان توجه بیشتری نمایند و متناسب با شرایط و ویژگی های ساکنان بافت، سازوکارها و الزامات مشارکت مردمی را در اجرای طرح فراهم آورند

Keywords:

آسیب شناسی , برنامه ریزی , بهسازی و نوسازی , بافت های فرسوده , شهر گلستان