بررسی تحلیلی- تطبیقی توسعه گردشگری بین ایران (شهر سرعین) با کوالالامپور مالزی

Publish Year: 1398
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: Persian
View: 484

متن کامل این Paper منتشر نشده است و فقط به صورت چکیده یا چکیده مبسوط در پایگاه موجود می باشد.
توضیح: معمولا کلیه مقالاتی که کمتر از ۵ صفحه باشند در پایگاه سیویلیکا اصل Paper (فول تکست) محسوب نمی شوند و فقط کاربران عضو بدون کسر اعتبار می توانند فایل آنها را دریافت نمایند.

  • Certificate
  • من نویسنده این مقاله هستم

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این Paper:

شناسه ملی سند علمی:

HUMAN05_064

تاریخ نمایه سازی: 24 شهریور 1398

Abstract:

شهر سرعین علی رغم جاذبه های متنوع فرهنگی، تاریخی، مذهبی و اکوتوریستی، جایگاه شایسته ای در عرصه بین المللی از لحاظ درآمدهای حاصل از گردشگری ندارد. نابراین با توجه به جایگاه نامناسب ایران و شهر سرعین در صنعت گردشگری به نظر می رسد توسعه گردشگری مجازی و زیرساخت های وابسته به آن بتواند خلاء موجود را تا حدی جبران نماید. شهر سرعین با توجه به دارا بودن جاذبه های فرهنگی و جاذبه های طبیعی همیشه مورد توجه سایرین بوده که با داشتن پتانسیل های گردشگری متعدد همیشهمورد توجه گردشگران داخلی و خارجی می باشد. کوالالامپور پایتخت مالزی، در ضلع غربی خلیج مالزی واقع شده و مساحت آن حدود 243 کیلومتر مربع است و از سواحل دریای مالزی 35 کیلومتر فاصله دارد. کوالالامپور در سال 1972 میلادی به عنوان پایتخت ساحلی معرفی شده و در سال 1974 به عنوان شهر گردشگری در نظر گرفته شده است. این شهر مرکز بازرگانی کشور بوده و با زیبایی های خاص خود و مشهورش و آثار تاریخی و ساختمان های فرهنگی اوقات فراغت تمام شبانه روز گردشگری را پر می کند. بر همین اساس هدف اصلی پژوهش حاضر بررسی تحلیلی- تطبیقی توسعه گردشگری بین ایران (شهر سرعین) با کوالالامپور مالزی با استفاده از روش تحلیلی می باشد. نتیجه پژوهش نشان می دهد صنعت گردشگری بعد از صنعت نفت به عنوان دومین اقتصاد جهان، درآمدهای بسیاری را برای کشورهای مختلف از جمله ایران دارد و از طرفی چون به گستردهترین صنعت دنیا نیز تبدیل شده است، لذا به یکی از مولفه های تفکیک ناپذیر زندگی انسان معاصر نیز تبدیل شده است. ارزشگذاری مناطق توریستی در شهرها در راستایاتخاذ راهبردها و سیاست های اقتصادی از مهم ترین مقولات توسعه و برنامه ریزی صنعت گردشگری در ایران باید باشد. پژوهشگر در نهایت پیشنهاد می کند که قانون گذاران در تصویب قوانین گردشگری به مهم ترین مولفه این صنعت یعنی خود گردشگر نگاه اصلی را داشته باشند و قوانین را از ابتدا برای تسهیل امور گردشگران وضع کنند.

Authors

طوبی امیرعضدی

دانشیار دانشگاه آزاد اسلامی واحد اسلامشهر

صادق شکوری

دانشجوی دکترای جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد اسلامشهر